زندگی پیاده گذر پیاده از میدان امام حسین(ع) تا شهدا

پیاده‌پذیری فضاهای شهری کیفیتی است که صرف‌نظر از رابطه مستقیمی که با مؤلفه‌های حس مکان دارد، وابسته به روندی است که طی آن شهرها و مکان‌های شهری را می‌سازیم. روند شکل‌گیری هر فضا، تأثیری ژرف بر چگونگی زندگی جاری در آن دارد. بر این اساس ارزیابی روند مذکور منضم به اندازه‌گیری پیاده‌پذیری مکان (بر مبنای جنبه‌های حس مکان) و تدقیق ویژگی‌های کیفی آن، می‌تواند بن‌مایه ساماندهی، برنامه‌ریزی و گزینش قواعد شهرسازانه باشد. اگرچه با توجه به ماهیت پایان‌ناپذیر طرح‌های شهری، سنجش محتوایی طرح‌های مرتبط با پیاده‌راه‌‌ها از طریق ارزیابی مؤلفه‌های مکان از سه جنبه کالبدی (بوم‌شناختی، فضایی، ریخت‌شناسانه، زمینه‌ای، بصری)، ذهنی (دریافتی) و رفتاری (اجتماعی، کارکردی و گزینشی) امری الزامی است، لیکن در بازه زمانی حاضر که طرح‌های متعدد پیاده‌راه‌سازی در کلانشهر پایتخت1 از مبادی مختلف مطرح گردیده، که بعضاً فارغ از اسناد مصوب و یا در دست تبیین و تصویب2 توسعه شهری است. بررسی فرایند تبیین طرح‌ها (در چارچوب مراحل پنج‌گانه تعریف، برنامه‌ریزی و طراحی، اجرا و بازخورد) و ارزیابی روند اقدامات مشابه پیشین و دستاورد چنین رویکردهایی به ضرورتی اولیه تبدیل شده است. این نوشتار مجال کوتاهی است تا فرایند تبیین طرح پیاده‌راه‌سازی محور هفده شهریور، حد فاصل میدان امام حسین(ع) و میدان شهدا با هدف ایجاد مکانی برای توسعه مدنی، ترویج زندگی فرهنگی-اجتماعی و ایجاد محلی برای مراسم آیینی مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

پیاده‌راه , میدان امام حسین (ع) , خیابان 17 شهریور , برخورداری مدنی , فرایند تبیین طرح