نقش سبک زندگی و شادکامی در پیش بینی گرایش به رفتار پر خطر در دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان ساری

هدف اصلی این پژوهش »نقش سبک زندگی و شادکامی در پیش بینی گرایش به رفتار پر خطر در دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان ساری« بود. روش پژوهش در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی انتخاب شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دوره دوم متوسطه ناحیه 1 شهر ساری در سال تحصیلی 1398-99 به تعداد 5973 نفر که از این تعداد 361 نفر به عنوان نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان به صورت تصادفی طبقه ای برحسب جنسیت انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد سبک زندگی لعلی و همکاران (1391)، شادکامی آکسفورد (2002) و رفتار خطرپذیری نوجوانان ایرانی زاده محمدی، احمدآبادی و حیدری (1390) بود. داده ها با استفاده از آزمون های کولموگروف–اسمیرنف، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره از طریق نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین سبک زندگی و شادکامی با گرایش به رفتار پر خطر در دانش آموزان رابطه معنادار و معکوس وجود دارد. هم چنین متغیرهای پیش بین می توانند 43 درصد از واریانس گرایش به رفتار پر خطر در دانش آموزان را پیش بینی نمایند.

Keywords:

سبک زندگی , شادکامی , گرایش به رفتار پر خطر , دانش آموزان