اثر سطح‌های مختلف نیتروژن، ورمی‌کمپوست و نیتراژین بر ویژگی‌های ریخت‌شناسی، شاخص سبزینگی و عملکرد توت‌فرنگی در شرایط گلخانه‌ای

استفاده از کودهای آلی و زیستی برای دست‌یابی به کشاورزی پایدار، کاهش کاربرد کودهای شیمیایی و تولید محصول سالم مورد توجه است. آزمایشی گلخانه‌‌ای برای بررسی تاثیر ورمی‌‌کمپوست و نیتراژین و کود شیمیایی نیتروژن بر برخی شاخص‌های رشد توت‌فرنگی رقم آروماس به‌‌‌صورت فاکتوریل و در قالب طرح به‌طورکامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتورها شامل نیتروژن (صفر، 50، 75 و 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، به‌ترتیب معادل صفر، 75، 5/112 و 150 میلی‌گرم نیتروژن در هر گلدان)، ورمی‌‌کمپوست (صفر، 5/0 و 1 درصد وزنی) و کود زیستی نیتراژین (تلقیح و عدم تلقیح) بود. نیتراژین عملکرد کل میوه را 5/8% افزایش داد. بیشترین عملکرد کل میوه (8/71 گرم در گلدان) با کاربرد تیمار 75 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، 5/0% ورمی‌‌کمپوست و تلقیح با نیتراژین و کمترین آن (3/13 گرم در گلدان) از تیمار شاهد بود. بیشترین وزن خشک اندام هوایی (06/6 گرم در گلدان) با کاربرد تیمار 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن، 1% ورمی‌‌کمپوست و تلقیح با نیتراژین به‌دست‌آمد. رشد و عملکرد توت‌فرنگی، با کاربرد 75 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به‌همراه نیتراژین و ورمی‌‌کمپوست، در مقایسه با کاربرد 100 کیلوگرم نیتروژن به‌‌تنهایی، مشابه بود. کاربرد کودهای زیستی می‌تواند ضمن افزایش عملکرد گیاه، باعث کاهش مصرف استفاده از کودهای شیمیایی به میزان 25% شود.

Keywords:

Biofertilizers , Nitragin , Nitrogen , Strawberry , Vermicompost , توت‌فرنگی , نیتروژن , کود زیستی , نیتراژین , ورمی‌‌کمپوست