بررسی جایگاه الگوهای نوین برنامه‌ریزی شهری در محلات جدید شهری (مطالعه موردی: محله یاغچیان تبریز)

چکیده همزمان با افزایش جمعیت شهرهای کشور در دوره شهرنشینی سریع (دهه شصت)، توسعه متصل شهرها در قالب ایجاد شهرک­های جدید برای جذب سرریز جمعیت کلان­شهرها در اولویت مدیران شهری قرار گرفت. با توجه به شرایط اضطرار آن دوره به سبب افزایش درصد شهرنشینی و مهاجرت­ها، صرفا ابعاد کالبدی و مسکن پذیری مورد توجه برنامه­ریزان بود و اهداف متعالی برنامه ریزی شهری که همان تامین آسایش، ایمنی و زیبایی می­باشد؛ به ورطه فراموشی سپرده شد. محله یاغچیان تبریز نیز یکی از شهرک­های مسکونی متصل است که برای استقرار بخشی از جمعیت شهر تبریز، برنامه­ریزی گردیده است. هدف این پژوهش سنجش میزان رعایت استانداردهای برنامه­ریزی شهری نوین در محله یاغچیان می­باشد. روش تحقیق توصیفی – تحلیلی است و ماهیت تحقیق کاربردی می­باشد. جهت بررسی الگوهای نوین برنامه‌ریزی شهری ابتدا به مطالعه ادبیات مربوطه پرداخته شده، پس از شناخت نظریات، تعاریف و الگوهای مختلف، گویه­های پرسشنامه‌ تدوین و تجزیه و تحلیل گردیده است. حجم نمونه آماری بر طبق روش نمونه­گیری کوکران 384 نفر می­باشد. نتایج حاکی از آن است که محله یاغچیان تبریز، از نظر شاخص‌های ارتباطات و دسترسی، زیست‌محیطی، اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و نهادی و مدیریتی در وضعیت مطلوب قرار نداشته و میانگین به دست آمده از عدد 3 در طیف لیکرت کمتر می‌باشد. همچنین تحلیل رگرسیون نشان می­دهد شاخص ارتباطات و شاخص­ اجتماعی بیشترین تأثیر در شاخص مدیریتی و نهادی دارند و در نهایت کمترین میزان بتا در تحلیل رگرسیون مربوط به شاخص کالبدی بوده است.

Keywords:

واژگان کلیدی: الگو‌های برنامه‌ریزی , برنامه ریزی نوین , پایداری , محله یاغچیان , تبریز