تبیین راهبردهای توسعه گردشگری پیراشهری جامعه محور،مطالعه موردی منطقه کن ‌- سولقان

رشد بدون برنامه گردشگری در مناطق پیرا شهری و عدم توجه به خواست و نظرات مردم محلی که درنهایت منجر به تمرکزگرایی برنامه‌ها می‌شود می‌تواند آسیب‌های جدی بر روستاها وارد سازد. این پژوهش باهدف تدوین استراتژی‌های مناسب برای توسعه گردشگری در نواحی پیرا شهری بخش کن در استان تهران انجام‌شده است. پژوهش با روش اکتشافی و با ماهیت کیفی و ازلحاظ نوع تحقیق، کاربردی و توسعه‌ای انجام‌شده است. جامعه آماری پژوهش متصدیان فعالیت‌های گردشگری، مدیران محلی و متولیان جاذبه‌های گردشگری هفت روستا از دهستان سولقان در بخش کن که دارای طیف گسترده‌ای از جاذبه‌های گردشگری هستند، تعیین گردید. با توجه به ماهیت کیفی مطالعه، به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات و داده‌های موردنیاز، گروه‌های کانونیدر سه گروه مردم محلی، مدیران و گردشگران و در قالب گروه‌های 9 الی 12 نفره تشکیل‌شده و در کارگاه‌های جداگانه‌ای که در روستای مرکزی (سولقان) برگزار شد، شرکت کردند. از تحلیل SWOT برای جمع‌آوری داده‌های موردنیاز استفاده شد و استراتژی‌های مرتبط تعیین شد. ماتریس نقاط قوت، فرصت‌ها، ضعف‌ها و تهدیدها ازنظر سه گروه مشارکت‌کننده در تحقیق همسویی بیش‌تر نظرات بین مردم محلی و مدیران و تفاوت در نگرش در بین متولیان گردشگری را نشان می‌دهد. از سوی دیگر تفاوت در نگرش‌ها در خصوص نقاط قوت و ضعف که برگرفته از نیازها و عملکردهای متفاوت است، منجر به ارائه راهبردهای متفاوتی می‌شود.  

Keywords:

برنامه‌ریزی راهبردی , گردشگری پیراشهری , جوامع محلی , مدل سوات , منطقه کن- سولقان