تحلیل روان‌شناختی آموزه مغفرت‌بخشی گریستن بر امام حسین (علیه‌السلام) در تناظر با آموزه توبه در منابع اسلامی

سوگواری و گریستن بر امام حسین علیه السلام همواره از جهات گوناگون، موضوع پژوهش‌ها و تحلیل‌های درون‌دینی و برون‌دینی بوده است. یکی از مسائلی که پرسش‌ها و شبهات فراوانی را برانگیخته، آثاری است که در روایات شیعی برای گریستن بر مصائب امام حسین علیه السلام بیان شده است. مخالفان، چنین روایاتی را برخاسته از گزاف‌اندیشی و موجب جرأت‌ورزی بر گناه دانسته و تحلیل منطقی و استواری برای آن قائل نمی‌شوند. هدف از نوشتار حاضر ارائه تحلیلی روا‌ن‌شناختی از سازوکار تأثیر معنوی گریستن بر مصائب امام حسین در روح و روان انسان مؤمن و در نتیجه، آمرزش گناهان او استدر این پژوهش با تحلیل آموزه مغفرت بخشی گریستن بر امام حسین و مقایسه آن با آموزه توبه، که مهم‌ترین ساز و کار معنوی آمرزش گناهان در فرهنگ اسلامی است، به دست آمد که فرایند روانشناختی توبه و گریستن بر امام حسین، یعنی جداشدن از بدی‌ها و گرایش به سوی خوبی‌ها یکی است و تحولات روان‌شناختی شخص توبه کننده و شخص سوگوار از شباهت قابل توجهی برخوردار است. در این پژوهش، شیوه جمع‌آوری اطلاعات، کتابخانه‌ای و روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی است.

Keywords:

امام حسین , 'گریستن , غفران ذنوب , توبه , ساحت‌های شخصیت