استفاده از سامانه های
نمک زدایی برای تامین آب شرب و صنعت روند رو به رشدی را طی سالیان اخیر داشته است. در ایران نیز این روند، بویژه در مناطق ساحلی جنوب، وجود داشته و در حال حاضر ظرفیت آب
نمک زدایی شده در کشور به بیش از 2 میلیون متر مکعب در روز می رسد. اما تامین آب
نمک زدایی شده نیازمند مصرف
انرژی بالا است و لذا بعنوان یک نمونه در مفاهیم پیوند آب و
انرژی معرفی می شود. در این پژوهش، با استفاده از برآوردهای موجود از میزان مصرف
انرژی و انتشار
گاز گلخانه ای در هرکدام از فناوری های
نمک زدایی و براساس سهم فناوری های مورد استفاده، میزان ردپای کربن یک متر مکعب آب
نمک زدایی شده در کشور برآورد می شود نتایج نشان می دهد در ایران تقریباً 70% آب
نمک زدایی شده با استفاده از فناوزس غشایی و 30% نیز از با روش های حرارتی تامین می شود. لذا یک متر مکعب آب
نمک زدایی شده در ایران تقریباً 8 کیلوگرم در اکسید کربن منتشر می کند که در صورت استفاده از
انرژی های تجدیدپذیر خورشیدی برای سامانه های غشایی، انتشار
گاز گلخانه ای با حداقل 30% کاهش به کمتر از 6 کیلوگرم
دی اکسید کربن می رسد. بنابراین پایداری سامانه های
نمک زدایی مطابق با تعهدات اقلیمی به استفاده از فناوری های نوین برای کاهش انتشار
گاز گلخانه ای وابسته است.