نقش تاب آوری کالبدی در کنترل بیماری های پاندمی (کووید - 19 )(نمونه موردی شهر اصفهان)

هدف از این تحقیق، بررسی اصول طراحی برای ارتقای تاب آوری مکانی است . منطقه موردمطالعه کلان شهر اصفهان است که دارای تراکم بالای جمعیت و تمرکز کاربری ها در قلب شهر است و سرمایه گذاری های زیادی برای حضور پذیری مردم (ساکنین و گردشگران داخلی و خار جی) در آن صورت گرفته است و مراکز تفریحی انسان ساخت مانند مراکز تمرکز جمعیت،چیدمان عناصر و فضای شهری و زیرساخت های به هم وابسته بسیار آسیب پذیرند. شهرها به عنوان پیچیده ترین ساخته دست بشر و داشتن یک گستره وسیع، با مخاطرات زیاد و آسیب پذیری چندگانه مواجه هستند. کاهش مخاطرات شهری با هدف توسعه شهرهای تاب آور و توانمندسازی جامعه در برابر مخاطرات است . کووید - 19 و فراز و نشیب های اجتماعی پس ازآن همچنان ادامه دارد و متأسفانه زیرساخت های فکری سست در توسعه گرایی شهری دوران معاصر دورنمای مطلوبی را برای آینده بشر در چنین بحرانی ترسیم نمی کند. این تجربه گران به ما نشان داد در برابر خطرات احتمالی یا رویدادهای پیش بینی نشده ای از این قبیل چقدر بی دفاع هستیم . معماری و شهرسازی نیز در این بحران انسانی بی نصیب نمانده اند و بازنگری در بسیاری از برنامه ریزیها و روش های رشد آنها ضرورت اجتناب ناپذیر در دوران پسا کرونا است. تفاوت در حضور انسانها و تعاملات اجتماعی از آشکارترین تأثیرات این بیماری است و حضور افراد در جمع مانند گذشته نیست. شیوع بیماری کووید- 19 و محدودیت های جدی در راستای فاصله گذاری اجتماعی و فرهنگی ایجاد کرده است و به طبع آن سبک زندگی تغییر کرده پس تغییر در ظاهر و کالبد شهر نیز اجتناب ناپذیر است .بنابراین در این پژوهش با کمک گرفتن از روش کتابخانه ای و استخراج محتویات منابع و مأخذ داخلی و خارجی در سال های اخیر به تشریح مفهوم تاب آوری و سپس تحلیل تاب آوری در مقابل با بیماری کرونا می پردازد و بر اساس شناخت تدابیری را جهت ایجاد محیط های اجتماعی مناسب و تاب آور پیشنهاد می دهد که می توان گفت گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و مطالعات اسنادی هست.

Keywords:

تاب آوری , کووید 19 – , کالبد شهری , فاصله گذاری