تبیین عوامل مرتبط با نگرش دانش آموختگان به پدیده اشتغال (مطالعه موردی: دانشگاه فردوسی مشهد)

امروزه آموزش عالي نقش مهمي در بازار كار ایفا مي كند و مشاركت در توسعه اقتصادي از طریق توسعه و تربيت نيروي كار بخش مهمي از مأموریت اصلي دانشگاه ها را تشكيل مي دهد همين دليل تربيت نيروي متخصص و كارآمد یكي از اهداف مهم آموزش عالي است (سعيدي رضواني و همكاران، 1389). در این راستا دانشگاه ها از تمام توان خود استفاده مي كنند تا این كه دانش آموختگان پس از فراغت از تحصيل چرخه توسعه كشور را سریع تر و بهتر به حركت درآورند؛ اما در بسياري موارد مشاهده مي شود به دليل پدیده بيكاري، فرصت لازم در اختيار این دانش آموختگان قرار نمي گيرد تا آموخته هاي دانشگاهي خود را براي پيشبرد اهداف كشور به منصه ظهور رسانده و با وجود تمام تلاش هایي كه در توسعه كمي و كيفي دانشگاه ها انجام شده كمتر به این حوزه (به كارگيري این نيروي انساني در مشاغل و پست هاي مورد نياز كشور) توجه شده است. غالباً اكثر این دانش آموختگان براي مدت مدیدي بيكار بوده و مشمول پيامدها و خسارت هاي رواني، فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي ناشي از بيكاري نيروي انساني مي شوند. نتایج بيشتر مطالعات حاكي از بروز پدیده بيكاري آشكار و پنهان فارغ التحصيلان در كشورمان است. صاحب نظران امر در بررسي علل بهوجود آمدن این شرایط (بيكاري آشكار و پنهان نسبت قابل توجهي از دانش آموختگان) عوامل متعدد فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و سياسي را ذكر نموده اند (سعيدي رضواني و همكاران، 1388)؛ كه بخشي از آن متوجه عوامل درون فردي شخص تحصيل كرده بوده و بخشي دیگر متوجه عوامل بيروني مانند جامعه و به ویژه دانشگاه است. در واكاوي عوامل بيروني مي توان به موارد متعددي ازجمله نبود فرصت هاي شغلي، عدم انطباق آموزش هاي دانشگاهي با نيازهاي بازار كار، عدم كيفيت آموزش هاي دانشگاهي و مواردي ازاین دست اشاره كرد و در ارتباط با عوامل فردي نيز مواردي مانند دانش، مهارت، تجربه، توانمندي هاي تخصصي و نگرش هاي نامطلوب افراد را مي توان مدنظر قرار داد.