بررسی رابطه شادکامی با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز

هدف این تحقیق بررسی رابطه شادکامی با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز بود. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز در سال تحصیلی 1399-1400 بودند که حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران، عدد 250 به دست آمد. روش نمونه گیری این پژوهش از نوع نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه شادکامی آرگیل و لو (1990) با ضریب پایایی 0/922 و تعداد 29 گویه و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی جنکینز و مورگان (1999) با ضریب پایایی 0/926 و 30 گویه و سه خرده مقیاس استعداد، کوشش و بافت بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی از نرم افزار SPSS استفاده شد. در سطح آمار استنباطی از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج آزمون کولموگراف-اسمیرنوف نشان داد که برای هر دو متغیر روابط خودکارآمدی تحصیلی و شادکامی از 0/05 بزرگتر بود و توزیع داده ها نرمال بود. رابطه معنیداری بین دو متغیر اصلی تحقیق وجود داشت؛ به طوریکه بین دو متغیر شادکامی و خودکارآمدی تحصیلی رابطه معنیداری وجود داشت. میتوان نتیجه گرفت که با افزایش میزان شادکامی، میزان خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز افزایش پیدا میکند. در واقع، شادکامی میتواند خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان کلاس ششم ابتدایی شهر سقز را پیشبینی کنند.

Keywords:

شادکامی , خودکارآمدی تحصیلی , دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهر سقز