تأثیر یک دوره برنامه تمرینی هوازی فزاینده در بهبود وضعیت آنژیوژنز و تعادل در فاکتورهای رشد عروق اندوتلیال و اندوستاتین در موش‌های صحرایی نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد

سابقه و هدف: فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) و اندوستاتین (ES) از مهم‌ترین علل آنژیوژنز و بهبود عملکرد قلبی بعد از انفارکتوس میوکارد می‌باشند. یکی از روش‎های درمانی این بیماری بهره­ گرفتن از برنامه ورزشی است؛ بنابراین هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی فزاینده بر بهبود وضعیت آنژیوژنز و تعادل در فاکتورهای VEGF و ES موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی کنترل‌شده با گروه شاهد، 20 سر موش صحرایی با نژاد ویستار (8 هفته‌ای و با وزن 30±230 گرم) پس از القای انفارکتوس با ایزوپروترونول (150 میلی‌گرم در کیلوگرم) به‌طور تصادفی به 2 گروه 10 تایی تمرین هوازی فزاینده و شاهد تقسیم شدند. گروه تمرین برای مدت 8 هفته تحت مداخله برنامه­ ی تمرین هوازی فزاینده قرار گرفت (هفته‌ای 3 جلسه، برای 50-20 دقیقه با سرعت 18-12 متر در دقیقه). 24 ساعت پس از آخرین جلسه­ ی تمرین، نمونه خون وریدی سطوح سرمی VEGF و ES جمع‌آوری شد و به روش الیزا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای آنالیز داده‌ها از آزمون تی‌ مستقل در سطح معنی‌داری 0/05>P استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون تی نشان داد تمرین هوازی موجب افزایش معنی‌دار سطوح سرمی VEGF در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد ‌شد (0/04=P)؛ درحالی‌که متعاقب برنامه ورزشی تغییر معنی‌داری در مقادیر سرمی ES مشاهده نشد (0/58=P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین هوازی فزاینده موجب افزایش VEGF در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد می‌شود که می‌تواند نقش مهمّی در بهبود فرآیندهای آنژیوژنز و جایگزینی مویرگ‌های بسته‌شده داشته باشد.

تأثیر یک دوره برنامه تمرینی هوازی فزاینده در بهبود وضعیت آنژیوژنز و تعادل در فاکتورهای رشد عروق اندوتلیال و اندوستاتین در موش‌های صحرایی نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد Keywords:

Endostatin , Incremental aerobic training , Myocardial infarction , Vascular endothelial growth factor , اندوستاتین , انفارکتوس میوکارد , تمرین هوازی فزاینده , فاکتور رشد اندوتلیال عروق