راهبرد سیاستگذاری زیستمحیطی کشور در بستر نظریات متعارف تصمیمگیری عمومی

مدیریت دولتی با توجه به نتایج و منابع، از یک طرف و کنترل فرایندهای سازمان عمومی از طرف دیگر به دنبال یافتن ترکیبی میان تعقلگرایی مدیریت و منافع عمومی است. از بارزترین مصادیق «منفعت عمومی» توجه به ملاحظات زیستمحیطی در ارائه خدمات عمومی میباشد. تاکنون مدلهای گوناگون و متنوعی برای خطمشیگذاری عمومی ارائه شده که اغلب آنها فارغ از محتوای مسائل خطمشی عمومی به تبیین چگونگی شکلگیری خطمشی پرداختهاند اما مدلی که صرفا موضوع خطمشیهای زیستمحیطی کشور را مدنظر قرار داده باشد، تبیین نشده است. علاوهبر این، موضوع محیط زیست یکی از ارکان توسعه پایدار محسوب میشود که اهمیت توجه به آن را بیش از پیش کرده است. تحقیق حاضر بر آن است تا با مقایسه مدلهای گوناگون خطمشیگذاری عمومی، راهبرد سیاستگذاری زیستمحیطی کشور در بستر نظریات متعارف تصمیمگیری عمومی را ارائه کند. سوال اصلی مقاله حاضر آن است که الزامات نظری سیاستگذاری زیستمحیطی کشور با توجه به مدلهای موجود تصمیمگیری و خطمشیگذاری عمومی چیست؟ نتایج با بهکارگیری روش تحقیق «نظریه دادهبنیاد» حاکی از آن است که شرایط موجود سیاستگذاری زیستمحیطی کشور تحت تاثیر دوگانگیهای «حفاظت ـ بهرهبرداری»، «ساختار ـ کارکرد» و «دانش ـ کنش» بوده و کارآمدی برخی مدلها و رویکردهای خطمشیگذاری عمومی بهدلیل ماهیت و اقتضائات اقلیمی و سیاسی حوزه محیط زیست کشور در مقایسه با سایر الگوهای طرح شده بیشتر است.

Keywords:

سیاستگذاری زیستمحیطی , محیط زیست , توسعه پایدار , سیاستگذاری , حفاظت ـ بهرهبرداری , ساختار ـ کارکرد , دانش ـ کنش