توسعه داربست نانولیفی پلی یورتان برای مهندسی بافت واژن

زمینه و هدف فقدان یا عدم تشکیل واژن در اثر اختلالات هورمونی و تمایز جنسی در دوران جنینی،  عوارض ناشی از ضربه، آسیبهای لگنی، عفونتهای تخریبکننده، سرطان و اختلالات دوجنسی از جمله موارد شایعی هستند که نیاز به جراحی ترمیمی و بازسازی سیستم تناسلی زنانه را تشدید مینمایند. هدف از این مطالعه ارزیابی داربست پلییورتان الاستومر الکتروریسی شده در ایجاد بستری مناسب برای اتصال و تکثیر سلولهای اپیتلیال جهت ترمیم و مهندسی بافت واژن میباشد.     مواد و روش­ها ابتدا داربستهای پلییورتان الاستومر به روش الکتروریسی ساخته شد. خواص فیزیکی و شیمیایی داربستها مشخصهیابی شد. سپس موفولوژی، فعالیت متابولیکی، تکثیر و بیان سایتوکراتین سلولهای اپیتلیال استخراج شده از بافت واژن انسان، روی داربستهای پلییورتان بترتیب با میکروسکوپ روبشی الکترونی (SEM)، آزمون MTT، رنگآمیزی  هماتوکسیلین– ائوزین (H&E) و فلورسنت مورد بررسی قرار گرفت. یافته ­ها قطر نانوالیاف پلییورتان و درصد تخلخل داربست بترتیب ۱۷۶±۳۲۲ نانومتر و ۲±۸۰ درصد بود. بعد از گذشت ۱۲۰ روز از زمان تخریب، میانگین کاهش وزن داربست ۳/۲ درصد شد. همچنین در تصویر SEM تمامیت ساختاری الیاف حفظ شده ولی نقاط سفید کوچک روی نانوالیاف دیده شد. تصاویر میکروسکوپی SEM، آزمون MTT و رنگآمیزی H&E چسبندگی، زندهمانی و رشد سلولهای اپیتلیال روی داربست را نشان دادند. در نهایت بیان سایتوکراتین این سلولها روی داربست نانوالیاف پلییورتان با رنگآمیزی فلورسنت تایید شد. نتیجه­ گیری نتایج این پژوهش نشان داد که داربست نانولیفی پلییورتان الاستومر PC-۳۵۷۵A از قابلیتهای منحصر به فردی برای مهندسی بافت واژن برخوردار است.

Keywords:

Nanofiber scaffold , Polyurethane , Tissue engineering , Epithelial cells , Vagina. , داربست نانولیفی , پلییورتان , مهندسی بافت , سلولهای اپیتلیال , واژن.