استفاده از طراحی شهری حساس به آب برای مدیریت آب های شهری

توسعه شهری به روش­های کنونی، تاثیرات منفی فراوانی بر منابع آب و نیز بر اکولوژی شهری گذاشته و سبب شده محیط­های شهری از اهداف توسعه پایدار فاصله بگیرند. در محدوده هیدرولوژی، مطالعات نشان می­دهد که مدیریت آب باران در شهرها به روش سنتی تاثیرات منفی از جمله افزایش حجم رواناب­ها و افزایش دبی­های اوج را در پی داشته است. همچنین روش­های سنتی مدیریت آب­های شهری، با حذف پوشش گیاهی بومی و افزایش سطوح سخت، سطح سرانه فضای سبز شهری را تا حد زیادی کاهش داده است. مفهوم طراحی شهری حساس به آب طی دهه­های اخیر در برخی کشورها از جمله استرالیا توسعه یافته است. این مفهوم به عنوان راهکاری پایدار در توسعه شهری، برای رفع بسیاری از مشکلات حاصل از روش­های سنتی مدیریت چرخه آب از جمله افزایش سطوح سخت و کاهش فضای سبز شهری، نویدبخش بوده است. این مقاله به توصیف و بحث در مورد مفهوم طراحی شهری حساس به آب، اهداف و مقایسه آن با مفهوم سنتی در زمینه مدیریت چرخه آب در شهرها می­پردازد. امید است که مقاله حاضر، به گسترش این مفهوم و ارزیابی آن برای توسعه شهری پایدار در ایران کمک نماید.

Keywords:

توسعه شهری پایدار , فضای سبز , سطوح سخت , چرخه آب شهری