بررسی مفهوم مولفه های معماری بومی با معیارهای طراحی اکولوژیک در معماری پایدار

پدیده جهان ی تغییر اقلیم در دهه های اخیر منجر به گرایش به رویکرد اکولوژیک در عرصه های مختلف از جمله معماری وشهرسازی شده است. معماری بومی براساس احترام به طبیعت و در ارتباط متقابل با زیستگاه شکل می گیرد و در طول سالیانبه طور تجربی تکامل می یابد. بر همین اساس حاوی آموزه هایی ارزشمند برای طراحی هماهنگ با محیط طبیعی است، که درخوربازشناسی و به کارگیری مجدد است. به طور کلی معماری پایدار را میتوان معماریای دانست که نسبت به ویژگی ها و شرایطمحیطی، مکانی پاسخگو بوده و کمترین صدمات را به محیط زیست بزند. محیط زیستی که برای موجودات زنده حاصل مجموعه ایاز تعادل هاست که بر هم خوردن هر کدام ضمانت دوام زندگی را تضعیف می کند. معماری اکولوژیک مطالعه توامان محیط وموجود زنده را هدف قرار داده است و برای رسیدن به این هدف شناخت موجود زنده و محیط و ارتباطات آنها مورد بررسی قرارمی گیرد و در مقابل معماری پایدار به دنبال راه حل هایی در مقابل الگوهای سنتی است که بتواند از بروز مسائلی همچون نابودیمنابع طبیعی و تخریب اکوسیستم ها، آلودگی و گرم شدن زمین جلوگیری کند. هدف این مقاله شناخت راهکارهای اکولوژیکمعماری بومی است. این پژوهش بر این فرضیه استوار است، که راهکارهای معماری بومی تا حد زیادی با اصول زیست محیطیطراحی اکولوژیک مطابقت دارد. در راستای بررسی فرض یه پژوهش و دستیابی به هدف تحقیق، با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی مفاهیم و مولفه های طراحی اکولوژیک و اصول و مبانی معماری بومی در سطوح مختلف مورد مقایسه قرار می گیرد وضمن بررسی مفهوم معماری اکولوژیک در معماری پایدار به ارتباط مستقیم این دو با هم نیز می پردازد و اصول مشترک آنهاشناسایی می شود.

Keywords:

معماری بومی , طراحی اکولوژیک , معماری پا یدار , توسعه پایدار