مقایسه فردگرایی-جمعگرایی و فرسودگی والدینی در خانواده های دووالدی و غیردووالدی

میزان اهمیت دادن افراد یک فرهنگ به ارزشهای جمع گرایانه و فردگرایانه نقش مهمی در تجربه پیامدهای والدینی خانواده ها در آن فرهنگ دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه فردگرایی-جمع گرایی و فرسودگی والدینی در سه گروه از خانواده های دووالدی، تک والدی و دارای فرزندخوانده شهر تهران انجام شد. روش پژوهش توصیفیو از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه پژوهش کلیه خانواده های شهر تهران بودند که از آن میان ۴۳۷ والد ۲۱۹) پدر و ۲۲۱ مادر) به روش نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس خودمستقل- خودوابسته به دیگری و سنجش فرسودگی والدینی بود. نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس تکعاملی نشان داد که در خانواده های مختلف تجربه فردگرایی و فرسودگی والدینی معنادار بود .(p<۰/۰۱) نتایج حاصل از آزمون تعقیبی بنفرنی نشان داد که خانواده های تک والدی در فردگرایی و تجربه فرسودگی والدینی از خانواده های دووالدی و دارای فرزندخوانده نمرات بالاتری کسب کردند. وجود مراقبت کننده جایگزین برای دوره های خستگی والدین از وظایف فرزندپروری قادرست لحظاتی از بازتوانی از وظایف سنگین فرزندپروری برای والدین فراهم نماید.

Keywords:

فردگرایی , جمع گرایی , فرسودگی والدینی , نوع خانواده.