بررسی تاثیر سازگاری کاربری های همجوار شهری در کاهش ریسک فاجعه و خسارات ناشی از زلزله نمونه مورد مطالعه : منطقه 3و7 شهرداری تبریز

کاهش خسارات ناشی از زلزله زمانی امکان دارد که مناطق آسیب پذیر در نقاط زندگی انسانی شناسایی شده و از ایجاد کاربری های حیاتی و واحدهای مسکونی درآن نقاط جلوگیری شود برنامه ریزی شهری باید کاربری ها را بصورتی جانمایی و طراحی نماید که این کاربری ها اولا بصورت سکونت گاههای ایمن در مقابل زلزله عمل نماید ثانیا شرایط لازم را برای اجرای هرچه بهتر طرح مدیریت بحران تسهیل نمایند. در طراحی شهرها و برنامه ریزی شهری مدرن نحوه تقسیم زمین به کاربریها مختلف و توزیع سرانه هریک از آنها با درنظر گیری مقیاس ها و شاخصهای دقیقی انجام می پذیرد. شش ویژگی اصلی و عمده ای که در محوریت مکانیابی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری وجود دارد عبارتند از : آسایش، سازگاری، کارایی ، مطلوبیت و سلامتی و استانداردهای ایمنی ، در برنامه ریزی و طراحی شهرهای جدید با توجه به اینکه کاربری های سطوح شهری قبل از احداث برنامه ریزی می شوند عامل مجاورت و سازگاری نوع کاربری ها و فواصل مناسب دسترسی به آنها در نظر گرفته می شود و لیکن در گذشته با توجه به نبود آشنایی کامل به مباحث طراحی و مکانیابی این عوامل در بافتهای قدیم در نظر نگرفته شدهاست و بایستی جهته افزایش دسترسی به کاربری ها و خروج کاربری های مزاحم در سطح شهر و کاربری های متداخل در زمان وقوع بحرانها به ویژه بحران ناشی از زلزله اقدامات لازم صورت گیرد.

Keywords:

سازگاری کاربری ها همجواری , کاهش خسارات زلزله , مدل AHP , و GIS