تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری بهمنظور دستیابی به مرجعیت علمی

دستیابی به مرجعیت علمی بهعنوان جلوه و زیرساختی برای تحقق تمدن نوین اسلامیطی ۴۰ تا ۵۰ سال آینده، نیازمند طرحی شفاف، منسجم، همه جانبه و کلان است که در آن عوامل اصلی تحقق مرجعیت، نقش، ویژگی و روابط بین آنها مبتنی بر تصویر مطلوب، ممکن است. تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری، نخستین و ضروری­ترین گام در این مسیر است که سبب ایجاد انسجام در دستیابی به مرجعیت علمی و پرهیز از غفلت­های راهبردی میشود. پژوهش حاضر براساس هدف، کاربردی-توسعه­ای و به لحاظ روش، توصیفی و پیمایشی است. ابزار و روش گردآوری داده­ها شامل دو بخش کتابخانهای و میدانی براساس مصاحبه با خبرگان امر، جمعبندی مباحث، خرد جمعی و پرسشنامه در قالب روش دلفی است. این تحقیق با هدف تدوین چارچوب معماری علم، فناوری و نوآوری به­منظور دستیابی به مرجعیت علمی، ضمن ارائهیک چارچوب معماری مبتنی بر تصویر مطلوب ممکن، مبانی ارزشی و ارکان جهت­ساز؛ نقشها، ویژگی­ها، ساختار و روابط میان اجزا و ساختار نفع (نوآوری، فناوری و علم) را بهعنوان دیدگاه­های چارچوب معماری معرفی نموده؛ بهعنوان چارچوبی مرجع برای معماری نفع یا نظامهای مشابه و زیرمجموعه­های آن قابل استفاده است. نتایج این تحقیق حاکیازآناستکه تصویرپردازی مهمترین مقوله در چارچوب معماری نفع است. تصویری که در آن تاثیر آرمانهای مرجعیت علمی بر جامعه و زیستبوم ایران مشاهده میشود، تحول بنیادین علمی در چارچوب جهان بینی اسلامی به نفع کشور ایجادشده است که اقتدار جهانی، الهام بخشی و امنیت ملی ایران بواسطه قدرت علمی، در بالاترین حد خو،د بوجود خواهد آمد.

Keywords:

علم , فناوری و نوآوری , چارچوب معماری , مرجعیت علمی , روش دلفی