مدیریت راهبردی قراردادهای نفتی مشارکت در تولید در چارچوب دو مدل مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب

یکی از روش­های جذب سرمایه­گذاری خارجی و توسعه میادین در صنعت نفت شیوه قراردادی مشارکت در تولید میباشد. هدف مقاله حاضر امکان­سنجی اقتصادی استفاده از این نوع قراردادی در آینده صنعت نفت کشور میباشد. لذا درصدد بررسی بهینگی اقتصادی قراردادهای نفتی مشارکت در تولید از دیدگاه تئوری قراردادها و در چارچوب دو مدل­ مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب است. نتایج بهدستآمده از این بهینه­یابی نشان می­دهد که قراردادهای مشارکت در تولید در موقعیت بهینه اول هر دو مدل قرار نخواهند داشت. همچنین درخصوص موقعیت بهینه دوم، با توجه به ویژگیهای خاص قراردادهای مشارکت در تولید و شرکت­های بزرگ‏نفتی طرف قرارداد ایران، نشان خواهیم داد که این قراردادها در دو مدل مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب دارای شرایط قرارداد بهینه در موقعیت بهینه دوم میباشند. با توجه به این نتایج، اثبات خواهیم کرد که قراردادهای مشارکت در تولید به لحاظ اقتصادی بهینه هستند و لذا بکارگیری این قراردادها به عنوان قالب پیشنهادی ایران به منظور عقد قراردادهای اکتشاف، بهره­برداری و توسعه در بخش بالادستی صنعت نفت و گاز کشور به لحاظ اقتصادی بلامانع می­باشد.  

Keywords:

قرارداد مشارکت در تولید , نظریه قراردادها , مخاطرات اخلاقی , انتخاب نامناسب