نوستالوژی در شعر بلند حیدری و اخوان ثالث

واژه نوستالوژی به مفهوم احساس غم و حسرت نسبت به خاطرات از دست رفته گذشته است. بطوری که فرد با یادآوری آن دچار غم و اندوه می شود و نوعی دلتنگی بر او سایه می افکند. در واقع انسان معاصر در مواجهه با تمدن و پیشرفت های صنعتی بخشی از عواطف، گذشته، مقدسات و ارزش های انسانی را از دست رفته دیده و به نوعی دچار وحشت شده، همین امر موجب شده تا برایغلبه بر تنهایی و وحشت، به گذشته خویش پناه ببرد . در این میان، بلند حیدری و مهدی اخوان ثالث از شاعران معاصری هستند که با توجه به شرایط حاکم بر زندگی شان، به گذشتهخویش پناه برده اند. این پژوهش چگونگی نمود نوستالوژی در اشعار این دو شاعر را با روش توصیفی-تحلیلی تبیین می کند. نگارنده این اشعار را از دو جنبه نوستالوژی فردی و نوستالوژی اجتماعی مورد تحلیل و تبیین قرار داده است. در بخش نوستالوژی فردی، غم دوری از معشوق و غم غربت فردی و یادآوری دوران کودکی و در بخش نوستالوژی اجتماعی، خفقان و استبداد حاکم بر جامعه وحقوق زنان و گسترش فقر به عنوان وجوه مشترک اشعار نوستالوژیک این دو شاعر مورد بررسی قرار گرفته است

Keywords:

نوستالوژی , بلند حیدری , مهدی اخوان ثالث