بررسی عناصر اقلیمی در داستان های بیژن نجدی

ادبیات اقلیمی، نوعی از ادبیات را معرفی می کند که متعلق به منظقه جغرافیایی خاصی است و ویژگی های جغرافیایی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن ناحیه را نشان می دهد، به گونه ای که این شاخصه ها نشانه ویژگی های متفاوت این منطقه در مقابل سایر مناطق محسوب شود. اوج رشد و گسترش ادبیات اقلیمی در ایران سال های ۱۳۴۰ و ۱۳۷۰ ش. است. سبک رئالیسم به عنوان سبکی که واقعیت های اجتماع به طور آشکار در آن جلوه گر است، مورد علاقه نویسندگان اقلیم گراست. نویسندگان جنوبی و شمالی، به نحو بارزی از عناصر اقلیمی در آثار خویش استفاده کرده اند. ادبیات اقلیمی گیلام به سه دوره تقسیم می شود: از اولین تلاش ها تا سال ۱۳۴۰، دهه های ۴۰ تا ۶۰ شمسی و سال های ۶۰ تا زمان حاضر، بزرگ علوی و به آذین متعلق به نسل اول نویسندگان اقلیم نویس، اکبر رادی و محمود طیاری متعلق به نسل دوم و بیژن نجدی نیز از نویسندگان نسل سوم ادبیات اقلیمی گیلان هستند که از عناصر اقلیمی در آثار خود استفاده کرده اند. طبیعت گیلان، آب و هوای شرجی، فرهنگ و آداب و رسوم، نحوه معیشت مردم و ... از موضوعاتی است که بستر مناسبی برای داستان نویسی نویسندگان شمالی ایجاد کرده است. بیژن نجدی به عنوان نسل سوم ادبیات اقلیمی گیلان، از طریق استفاده از جریان سیال ذهن و به شیوه ی رئالیسم راهی نو به عرصه ادبیات اقلیمی گشوده است.

Keywords:

ادبیات اقلیمی , بیژن نجدی , جریان سیال ذهن