ارزیابی سطوح توسعه ی اقتصادی - اجتماعی سکونتگاه های انسانی در شهرستان شهرکرد

کیفیت توسعه و زیرساخت های آن در اثر برنامه ریزی های نامطلوب و متمرکز گذشته، مسائل  عمده ای را در روند توسعه نواحی کشور ایجاد کرده است. ابعاد گوناگون و پیچیدگی ساختاری این موضوع یکی از تنگناهای اساسی در عرضه مدل مناسب برای توزیع اعتبارات به شمار می آید. به منظور حل مسائل ناشی از عدم تعادل های منطقه ای، گام نخست شناخت و سطح بندی مناطق از نظر برخورداری در زمینه های اقتصادی، زیربنایی و ارتباطات، اجتماعی- فرهنگی، بهداشتی - درمانی، آموزشی و...است. هدف این تحقیق سنجش میزان توسعه پذیری سکونت گاه های انسانی در شهرستان شهرکرد و سطح مطالعه نیز، دهستان های این شهرستان می باشند. روش کار در این پژوهش بهره گیری از مدل های همبستگی، اسنادی و تحلیلی است که براین مبنا، ۳۷ شاخص مورد بررسی در قالب ۷ شاخص کلی (آموزشی، بهداشت، تسهیلات عمومی، ارتباطات، گردشگری، اقتصادی و داخلی) و در میان ۱۱ دهستان مورد مطالعه قرار گرفته و نتایج آن با بهره گیری از مدل های CA,(۱)GM(۲) تحلیل گشته است. یافته های تحقیق نشان می دهند که پراکنش سطوح توسعه در میان دهستان های شهرستان شهرکرد به صورت نامتعادل میباشد و تفاوت و پراکندگی شاخص های آموزشی و بهداشتی بیشترین تاثیر را بر این تفاوت یابی سطوح داشته است.