بررسی اقلیم شناسی دمای کمینه و بیشینه سطح زمین زمستانه ایران

دمای سطح زمین یکی از مهم ترین پارامترهای موثر بر میزان تبخیر و تعرق، ذوب برف، بیلان انرژی و همچنین یکی از پارامترهای ورودی مهم در مدل های جوی، هیدرولوژیکی و غیره است. در این پژوهش میانگین دمای کمینه و بیشینه سطح زمین زمستانه (ماه های دسامبر تا فوریه) در طی یک دوره بلند مدت ۴۰ ساله ۱۹۸۱-۲۰۲۰ مورد بررسی قرار گرفته است. داده های دمای سطح زمین مورد نظر با تفکیک مکانی ۰/۱ درجه در ۰/۱ درجه قوسی از مرکز اروپایی پیش بینی میان مدت جوی در پهنه کشور اخذ و نقشه های مورد نظر ترسیم گردید. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در طی ماه های دسامبر تا فوریه، کمینه دمای سطح زمین در ساعت ۳/۳۰ به وقت محلی در ارتفاعات البرز مرکزی و زاگرس مرکزی قابل مشاهده است که در حدود -۱۹ تا -۲۱ درجه سانتیگراد است؛ در مقابل در همین زمان، دمای سطح زمین سواحل جنوب شرقی کشور، در حدود ۹ تا ۱۴ درجه سانتی گراد تجربه شده است. به طور کلی کمینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق مختلف، شمال، شمال غرب، غرب، ارتفاعات ایران مرکزی و شمال شرق کشور در حدود ۷- تا ۲۰ - درجه سانتی گراد قابل مشاهده است؛ در مقابل بیشینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق فوق الذکر در حدود ۱۰ تا - ۸ درجه سانتی گراد تجربه شده است. بیشینه دمای سطح زمین در طی سه ماه فوق الذکر در ساعت ۳۰ / ۱۲ به وقت محلی در حدود ۳۳ تا ۴۰ درجه سانتی گراد و در جنوب شرق کشور تجربه شده است. بیشینه دمای سطح زمین در بیشتر مناطق جنوبی، مرکز و شرق کشور در سه ماهه فوق الذکر، در حدود ۱۸ تا ۳۶ درجه سانتی گراد تجربه شده است.

Keywords:

دمای سطح زمین , فصل زمستان , ایران