اثربخشی روان درمانی انگیزشی بر کاهش انزوای اجتماعی و افکار خودآیند منفی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی انگیزشی بر کاهش انزوای اجتماعی و افکار خودآیند منفی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی صورت گرفت. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بودکه نمونه ها به صورت هدفمند انتخاب شدند وبه روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه مادران دارای کودک کم توان ذهنی مراجعه کننده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر قاین در بهار ۱۳۹۸بود. ابزار پژوهش عبارت بود از پرسشنامه انزوای اجتماعی راسل و پرسشنامه افکار خودآیند منفی هولمن و کندال ، که ابتدا روی هردو گروه آزمایش و گواه به صورت پیش آزمون اجرا شد و سپس گروه آزمایش تحت روان درمانی انگیزشی (متغیر مستقل) قرار گرفته(هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای در هشت هفته) و گروه گواه تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفتند. در انتها، از هردو گروه پس آزمون بعمل آمد. داده های بدست آمده با استفاده از روش تحلیل کواریانس و روش های آمار توصیفی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که روان درمانی انگیزشی به طور معناداری انزوای اجتماعی و افکار خودآیند منفی را در گروه نمونه کاهش داده بود. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند راه گشای مشاوران و درمانگران در کمک به خانواده های مبتلا به کودک عقب مانده ذهنی باشد.

Keywords:

انزاوی اجتماعی , افکارخودآیند منفی , روان درمانی انگیزشی