اثربخشی آموزش بازیدرمانی (مبتنی بر رابطه والد-کودک) بر سبک های دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک (CPRT) بر سبک های دلبستگی و مهارت های اجتماعی کودکان دارای سنین ۸ تا ۱۰سال بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی، بصورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترلبود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه کودکان دارای سنین ۸ تا ۱۰ سال(دانش آموزان دبستانی ناحیه ۱ شهر ساری) بوند که تعیین حجم ۳۰ نفر از کودکان ۸ تا۱۰ سال دبستانی ناحیه ۱ شهر ساری بود که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند.ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد سبک های دلبستگیهالپرن و کاپنبرگ (۲۰۰۶)، مهارتهای اجتماعی ماتسون (۱۹۷۶) و پروتکل ده جلسه ایبازی درمانی والد -کودک لندرث و براتون (۲۰۰۶) بود. در این پژوهش، از آمار توصیفیبرای محاسبه میانگین و انحراف معیار متغیرهای پژوهش و نشان دادن فراوانی ونمودارهای مربوط به آن استفاده شده و از آمار استنباطی به منظور بررسی فرضیه ها استفادهگردید. قبل از آزمودن فرضیه ها، مفروضه نرمال بودن توزیع داده ها از طریق آزمونکولموگروف- اسمیرنف انجام شد. سپس مفروضه هم گنی واریانس ها از طریق آزمون لویندر تمام متغیرهای دو گروه بررسی شده است. برای گزارش نتایج، از معناداری آزمون هایآماری مورد نظر و اندازه از اثر متغیر مستقل استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیلداده های آمار استنباطی، از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا برای فرضیه های اصلی) وتک متغیره (آنکوا برای فرضیه های فرعی) استفاده شد. نتا یج نشان داد که آموزشبازی درمانی مبتنی بر رابطه والد – کودک بر سبک های دلبستگی و مهارت های اجتماعیکودکان دارای سنین ۸ تا ۱۰ سال اثربخش است که با توجه به شدت اثر، آموزشبازی درمانی مبتنی بر رابطه والد – کودک بر مهارت های اجتماعی نسبت به سبک هایدلبستگی کودکان دارای سنین ۸ تا ۱۰ سال تاثیر بیشتری دارد.

Keywords:

آموزش بازی درمانی مبنی بر رابطه والد -کودک , سبک های دلبستگی , مهارت های اجتماعی