تاثیر غلظت های مختلف نیتروژن، فسفر و پتاسیم بر برخی ویژگی های کمی و کیفی توت فرنگی در کشت هیدروپونیک

به منظور بررسی تاثیر غلظت نیتروژن، پتاسیم و فسفر بر عملکرد و شاخص­های رشد توت­فرنگی رقم سلوا در شرایط کشت هیدروپونیک، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار اجرا شد. محیط کشت به کار رفته در این مطالعه مخلوط کوکوپیت و پرلیت به ترتیب به نسبت ۷۰% و ۳۰ درصد بود. تیمارها شامل عناصر پر نیاز نیتروژن در سه سطح ۱۰۰ ، ۱۳۰ و ۱۶۰ میلی­گرم در لیتر از منبع نیترات آمونیوم، فسفر در سه سطح ۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ میلی­گرم در لیتر از منبع پتاسیم دی­هیدروژن­فسفات و پتاسیم در سه سطح ۱۹۰،۱۶۰ و ۲۲۰ میلی­گرم در لیتر از منبع سولفات پتاسیم بودند. نمونه­برداری در پایان دوره میوه­دهی انجام شد و وزن تر و خشک اندام هوایی، سطح برگ، وزن میوه، اسید قابل تیتر، مواد جامد محلول، عملکرد و تعداد میوه در بوته ثبت گردید. نتایج آنالیز واریانس نشان داد که سطوح مختلف نیتروژن، فسفر و پتاسیم تاثیر معنی­داری بر عملکرد و شاخص های رشد توت­فرنگی داشتند. تیمار N۱۶۰P۱۰۰K۱۹۰ بیشترین وزن تر و خشک اندام هوایی و سطح برگ را تولید کرد و تیمارهای N۱۳۰P۱۰۰K۱۶۰ و N۱۰۰P۷۵K۲۲۰ بیشترین عملکرد را به ترتیب با میانگین ۲۷/۷۹ و ۷۷/۷۷ گرم در بوته حاصل کردند و اختلاف معنی­داری با یکدیگر نداشتند. تیمارهای N۱۳۰P۵۰K۲۲۰، N۱۳۰P۷۵K۱۹۰ و N۱۳۰P۱۰۰K۱۶۰ به ترتیب با میانگین ۳/۱۰، ۳۸/۹ و ۶۵/۷ گرم بیشترین وزن میوه را تولید کردند. میزان اسیدیته قابل تیتر و درصد مواد جامد محلول با افزایش سطوح تیمارهای مورد مطالعه افزایش یافت. به طور کلی تیمار N۱۳۰P۱۰۰K۱۶۰ به دلیل تولید توت­فرنگی با صفات کمی و کیفی مطلوب و نیز به دلیل پایین تر بودن سطح عناصر غذایی که منجر به ایجاد شوری کمتری در محیط کشت می­شود، مناسب تر از سایر غلظت­ها ارزیابی شد.

Keywords:

محلول غذایی , شاخص های رشد , عملکرد , عناصر پرمصرف