چالش های نگرشی اعضای هیئت علمی در آموزش الکترونیکی

هدف از انجام این پژوهش بررسی نگرش اعضای هیئت علمی دانشگاه ها نسبت به آموزش مجازی (الکترونیکی) که به روش سنتی، روش مجازی و هر دو روش صورت می گیرد، می باشد. روش تحقیق این مطالعه از نوع علی- مقایسه ای است. جامعه آماری تحقیق نیز شامل استادان شاغل به کار در دانشکده های فنی و علوم پایه دانشگاه های شهر تهران می باشد. روش نمونه گیری، به صورت تصادفی طبقه ای نسبتی است. ابزار به کار رفته در این پژوهش شامل پرسشنامه نگرش اعضای هیئت علمی نسبت به آموزش الکترونیک می باشد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تحلیل و اریانس چند متغیری استفاده گردیده است. نتایج، حاکی از آن است که: ۱- عامل کاهش تعامل بین استاد و دانشجو در اعضای هیئت علمی که به روش سنتی آموزش می دهند از گروهی که به هر دو روش تدریس می کنند، بیشتر است. ۲- عامل توسعه مهارت در آموزش مجازی در اعضای هیئت علمی که به روش مجازی و هر دو روش تدریس می کنند، کمتر است. ۳- آگاهی به آموزش مجازی در اعضای هیئت علمی که به روش سنتی تدریس می کنند از گروهی که به هر دو روش آموزش می دهند، کمتر است. به طور کلی، به نظر می رسد افرادی که در زمینه آموزش مجازی آگاهی دارند، توسعه مهارت، عامل گرایش آنها به آموزش مجازی است. در حالی که افرادی که در باره آموزش مجازی آگاهی ندارند به دلیل نوع تعامل در این شیوه و همچنین عدم آگاهی نسبت به این آموزش به آن گرایش نشان نمی دهند.