سیاست خارجی آمریکا پس از واقعه ۱۱ سپتامبر و آثار و تبعات آن بر نظام بین الملل بر اساس تئوری نئورئالیسم کنت والتز و جان میرشایمر

سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در نظام بین الملل پس از واقعه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ را می توان از منظر رویکرد و نظریه های روابط بین الملل توضیح داد و فهمی از آن بدست آورد. نوواقع گرایی رویکرد و نظریه ای هست که با توجه به شاخص های هستی شناسانه ایی که دارد بیشترین میزان تطبیق را با عملکرد سیاست خارجی آمریکا داشته و می توانند فهم بهتری از عملکرد آمریکا در نظام بین االملل ارائه دهد.کنت والتز را می توان بنیان گذار نظریه نوواقع گرایی ساختاری دانست. جان میرشایمر در کنار والتز دیدگاه های قابل توجهی را خصوصا در نوواقع گرایی تهاجمی دارد. حملات یازدهم سپتامبر و تحولات و ضرورت های ناشی از جنگ با تروریسم، واشنگتن را ناگریز به ارزیابی مجدد سیاست خارجی خود نمود. اساس دکترین سیاست خارجی آمریکا بعد از ۱۱ سپتامبر را می توان به ۲ دکترین اساسی تقسیم کرد: اولا دکترین اقدام پیشگیرانه – پیش دستانه و دوما دکترین یکجانبه گرایی. در سخنرانی بیستم سپتامبر از دکترین اقدام پیشگیرانه به عنوان راهی برای مقابله با حامیان تروریست ها نام برده شد و عملیات انجام گرفته در افغانستان نیز به عنوان بخشی از این دکترین، و اقدام علیه کشوری که تروریست ها در آن حضور داشته و از آنان حمایت می کند، تعریف گردید. اما سیاست خارجی یک جانبه گرایی بیشتر مبتنی بر مداخله گرایی گسترش یابنده برای انهدام منابع بالقوه و بالفعل تهدیدات نامتقارن تروریستی است.در خصوص آثار و تبعات واقعه ۱۱ سپتامبر بر نظام بین الملل نیز باید از عناصر سیاسی ، نظامی – دفاعی، حقوق بین الملل و اقتصادی نام برد. واقعیت این است که حادثه ۱۱ سپتامبر دستاویز محکمی برای دولت آمریکا در پیگیری سیاستهای توسعه طلبانه خود فراهم کرده است. اولین اقدام امریکا سازمان دادن حملات گسترده هوایی بر علیه دولت طالبان بود که براثر همراهی نیروهای اتحاد شمال در داخل افغانستان به سقوط دولت طالبان انجامید.

Keywords:

نئورئالیسم , امنیت , واقع گرایی تهاجمی , یکجانبه گرایی , اقدام پیش گیرانه – پیش دستانه .