اثر ترینگزاپک اتیل و تنش پاخوری بر ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی (L. Agropyron desertorum)

به منظور بررسی اثر تیمارهای ترینگزاپک اتیل (صفر، ۲۵۰ و ۵۰۰ گرم در هکتار) و پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) روی ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی، آزمایشی در سال ۱۳۹۱ - ۱۳۹۰ در مزرعه ی کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. صفات مورد مطالعه شامل ارتفاع بوته، تراکم بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی، پنجه زنی، میزان کلروفیل، قندهای محلول اندام هوایی و ریشه بودند. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل باعث کاهش معنی دار ارتفاع بوته، وزن تر و خشک قسمت کوتاه شده گردید. غلظت های ۲۵۰ و ۵۰۰ گرم درهکتار ترینگزاپک اتیل ارتفاع بوته را به ترتیب ۲۳/۲۱ و ۸۵/۳۱ درصد کاهش داد. تنش ترافیک نیز موجب کاهش ارتفاع بوته، وزن تر و خشک چمن شد. کاهش ارتفاع بوته ناشی از تنش ترافیک ۴۰/۱۰ درصد بود. کاربرد ترینگزاپک اتیل موجب افزایش تراکم بوته، پنجه زنی و کلروفیل گردید، درحالی که تیمار ترافیک محتوی کلروفیل را کاهش داد و تاثیر معنی داری بر پنجه زنی و تراکم علف گندمی نداشت. پنجه زنی در غلظت ۵۰۰ گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل، نسبت به تیمار شاهد ۳۶ درصد افزایش یافت. نتایج نشان داد تیمار ترینگزاپک اتیل و پاخوری کربوهیدرات های محلول در اندام هوایی و ریشه را به طور معنی داری افزایش دادند. بر اساس نتایج آزمایش حاضر علف گندمی، چمنی مقاوم به پاخوری بوده و به نظر می رسد که استفاده از ترینگزاپک اتیل جهت افزایش مقاومت این گیاه به تنش پاخوری مفید خواهد بود.

اثر ترینگزاپک اتیل و تنش پاخوری بر ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی (L. Agropyron desertorum) Keywords:

Wheatgrass , Trinexapac-ethyl , Traffic stress , Growth rate , علف گندمی , ترینگزاپک اتیل , تنش پاخوری , میزان رشد