ساخت و اعتباریابی مقیاس شادکامی در جامعه ایرانی

هدف این پژوهش، ساخت و اعتباریابی مقیاس شادکامی در جامعه ایرانی بود. روش پژوهش، ترکیبی از روش کیفی و کمی بود. ابتدا برای شناسایی مولفه های شادکامی از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شد. ۵۸ نفر به شیوه نمونه گیری با حداکثر تنوع از جامعه افراد ۱۸ تا ۶۵ سال شهر تهران و کرج انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مصاحبه استفاده شد. تحلیل کیفی داده ها با استفاده از شیوه تحلیل کلایزی انجام شد. یافته های کیفی نشان داد که شادکامی در نمونه پژوهش شامل هشت مقوله تامین مایحتاج اولیه زندگی و رفاه، عواطف و هیجانات، روابط، رسیدن به اهداف و خواسته ها در زندگی، ارزش های معنوی، توانایی ها و ویژگی های شخصیتی، سلامتی و انتخابگری است. سپس برای هرکدام از مقوله ها گویه هایی ساخته شد. در ادامه، مقیاس بر روی ۵۰۰ نفر که به شیوه نمونه گیری هدفمند از مناطق مختلف تهران و کرج انتخاب شدند، اجرا شد. یافته ها ضریب آلفای کرونباخ را ۹۲/۰ نشان داد. همچنین بین مقیاس با مقیاس شادکامی آکسفورد (۷۴/۰=r) و پرسشنامه جهت گیری به زندگی (۶۹/۰=r) همبستگی مثبت و معنادار و با پرسشنامه افسردگی بک (۶۲/۰ -=r) همبستگی منفی و معنادار وجود داشت. نتایج تحلیل عاملی به شیوه تعیین مولفه های اصلی با چرخش واریماکس نشان داد که مقیاس شادکامی شامل ۶ مقوله عواطف مثبت، روان رنجوری، ارزش های معنوی با تمرکز بر توانمندی های فردی، انتخابگری، روابط و تامین مایحتاج اولیه زندگی و رفاه است.

Keywords:

مقیاس شادکامی , اعتباریابی