بررسی آواشناسی خطبه شقشقیه و جایگاه آن در ارتباط معنایی حروف و واژگان

امام علی۷ در نهج البلاغه با به کار گیری بهترین شیوه های بلاغت، مانند آرایه های بیانی (تشبیه، استعاره و کنایه) و بخش نخست موسیقی درونی کلام؛ یعنی صنایع لفظی و معنوی بدیعی، زیبایی خاصی را در بیان مقاصد خود پدید آورده است. این جستار مرتبط با بخش دوم موسیقی درونی کلام است و به بحث معنا شناسی آوا در گستره شناسایی و بررسی انواع مصوت و حروف و واژه در این خطبه می پردازد.تصویرپردازی شیوه ای است که نویسنده یا گوینده با استفاده از آن، مفاهیم ذهنی مورد نظر را به مخاطب منتقل می سازد و مانند تابلویی آن ها را دربرابر ذهن او مجسم می کند. این روش بیانی به فراوانی در نهج البلاغه کاربرد دارد. دقت و ظرافت در گزینش حروف و واژگان، اصوات و ریتم آن ها معنایی زیبا در کلام پدید می آورد. با توجه به آن چه گذشت، پژوهش حاضر بخش اول از موسیقی درونی (معنا شناسی آوا) و روش های به کارگیری حروف و واژگان در خطبه شقشقیه را که از خطبه های مشهور نهج البلاغه به شمار می رود و دربر دارنده مضامین سیاسی، اخلاقی، تاریخی و اعتقادی برجسته است، بررسی و واکاوی می نماید تا با روشن ساختن ذهن مخاطب خود گوشه ا­ی از زیبایی های نهج البلاغه را از این منظر به تصویر بکشد. برآیند مقاله حکایت از آن دارد که در نهج البلاغه ارتباط و انسجام آوا ها با معانی به طور دقیق و به صورت منسجم قابل مشاهده می باشد و مجموعه اصوات و حروف و واژگان با معانی خود از تناسب و هماهنگی کامل برخوردار هستند.

Keywords:

نهج البلاغه , خطبه شقشقیه , موسیقی درونی , آواشناسی , مصوت