بررسی تاثیر یک دوره فعالیت استقامتی بر تغییرات بافتی ناحیه شکنج دندانه دار هیپوکمپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی

زمینه و هدف: دیابت نوع ۱ یکی از شایع ترین بیماری متابولیک است که با افزایش قند خون همراه است و می تواند سبب بروز اختلالاتی در دستگاه عصبی مرکزی شود. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی بافت شناسی اثرات محافظتی یک دوره تمرین استقامتی بر بافت شناسی ناحیه شکنج دندانه دار بافت هیپوکمپ موش های صحرایی مبتلا به دیابت می باشد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۲۰ سر موش صحرایی بالغ نر ویستار با ۱۰ هفته سن و میانگین وزن ۴/۹±۲۴۵ گرم به صورت تصادفی در ۴ گروه ۵ تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (۴۵ میلی گرم بر کیلوگرم) استفاده گردید. ۴۸ ساعت پس از تزریق استرپتوزوتوسین و تایید القاء دیابت، پروتکل تمرین استقامتی با شدت ۵۵%-۵۰% حداکثر اکسیژن مصرفی برای ۵ جلسه در هفته و به مدت ۶ هفته اجرا گردید. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها آسان کشی و بافت هیپوکمپ آن ها استخراج شد. از نمونه های هیپوکمپ برش های ۶-۵ میکرومتری تهیه و با روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد، سطوح گلوکز خون در گروه دیابت تمرین کرده نسبت به دیابت کنترل کاهش معنی داری داشت (P<۰.۰۵). نتایج بافت شناسی نمونه ها نشان داد، تعداد سلول های آستروسیت و الیگودندروسیت ناحیه شکنج دندانه دار بافت هیپوکمپ متعاقب تمرین استقامتی نسبت به گروه های کنترل به صورت معنی داری افزایش یافت و تعداد سلول های میکروگلیا کاهش یافت (/p<۰.۰۵). نتیجه گیری: یافته های ما اثرات ضد هیپرگلیسمی و ضد تخریب عصبی فعالیت بدنی استقامتی را تایید کرد؛ بنابراین به نظر می رسد فعالیت بدنی احتمالا بتواند نقش مهمی در بهبود اختلالات عصبی در بیماران دیابت نوع ۱ داشته باشد.  

Keywords:

Type ۱ diabetes , Endurance Training , Hippocampus , Neurodegeneration. , دیابت نوع ۱ , تمرین استقامتی , هیپوکمپ , تخریب عصب