بیماری کوید- ۱۹، فعالیت بدنی و عملکرد سیستم عضلانی

زمینه اصلی: ویروس کرونا ویروس ۲۰۱۹ (COVID ‐ ۱۹) یک بیماری ویروسی همه گیر است که در دسامبر ۲۰۱۹ اولین مورد را در شهر ووهان، چین داشته است. به نظر می رسد بیماری ویروس کرونا ویاروس (COVID-۱۹) تاثیر عمده ای بر رفتارهای فعالیت بدنی و به طرع ان ساختارهای اناتومیکی بدن از جمله سیستم عضلانی داشته باشد. هدف اصلی: بررسی تاثیرات شرایط بیماری کرونا ویروس بر روی دستگاه عضلانی از اهداف اصلی این مقاله می باشد. روش: با بررسی تحلیلات انجام شده در ارتباط با تاثیر بی تمرینی در شرایط قرنطینه بویژه بر روی سیستم عضلانی اطلاعات مورد نظر استخراج شد. در هنگام فعالیت بدنی، افزایش تقاضای عضلات اسکلتی منقبض شده در حین ورزش یک چالش اساسی برای تنظیم هموستاز بدن است که پاسخ های زیادی را در اندام های مختلف ایجاد می کند. سرعت سوخت و ساز عضله اسکلتی در مقایسه با شرایط استراحت می تواند حدود ۱۰۰ برابر افازایش یابد (۱،۲). سیستم اسکلتی عضلانی، بعنوان یکی از بزرگترین بافت های بدن، هدف اصلی تمرینات ورزشی است. بطاور کلی ویزگی تغییر پذیری عضلات بعنوان یکی از قابلیت های بافت عضلانی است که با تمرینات ورزشی تغییر پیدا می کند که این تغییرات و سازگاری ها شامل تمامی اجزای بافت عضلانی از سارکولما تا میتوکندری، میو فیرریل و مویرگ ها احاطه کننده بافت نیز می باشد. مدل های مختلفی می تواند اطلاعاتی را در مورد بی تمرینی و کم تحرکی بر روی سیستم عضلانی ارایه دهد.استراحت و بی تمرینی نمونه هایی از این مدل ها می باشد. بعنوان مثال کاهش مقدار گام های پیموده شده از نظر فیزیولوزیکی می تواند مدلی از کاهش سطح فعالیت بدنی در نظر گرفته شود. در این ارتباط، پیمودن حدود ۱۰۰۰۰ گام در روزمی تواند نشان دهنده میانگین سطح بالای فعالیت بدنی و در مقابل پیمودن حدود ۱۵۰۰ گام در روز نشان دهنده سطح پایین فعالیت بدنی باشد. تحقیقات نشان داه است که فعالیت بدنی و ورزش برای حفظ توده عضلانی از طریق فعال سازی سنتز پروتئین عضله ضروری است. برعکس، عدم فعالیت انقباضی عضلانی در طی دوره بی تمرینی، به ویژه در افراد مسن، دلیل اصلی مقاومت آنابولیک و آتروفی عضله است. کاهش قابل توجه میزان آتروفی عضله قابل توجه آتروفی (۱-۴%) فقط با ۱۴ روز کاهش فعالیت در بزرگسالان جوان و مسن گزارش شده است (۴،۰). بی تمرینی در عضلات اسکلتی نه تنها با کاهش آتروفی عضلانی همراه است بلکه همچنین باعث کاهش قابا توجهی در عملکرد و کیفیت عضلات می شود. پروتئین های مکانیوسنتور، مانند کوستامرها، تیتین، فی ماین- C و Bag۳، که به فیبرهای عضلانی اجازه می دهد نیروهای مکانیکی را احساس کرده و علاوه بر این در تنظیم توده عضلانی اسکلتی نیز نقش دارند، در طی دوره بی تمرینی کاهش می یابند. علاوه بر این، مطالعات در افراد انسانی با بی تمرینی طولانی مدت نشان می دهد که هموستاز میتوکندری با بی حرکتی عضلات مختل می شود و در نتیجه باعث کاهش سنتز پروتئین و تخریب پروتئین می شود (۷، ۵، ۳). تحقیق در جوندگان نیز نشان می دهد که بی حرکتی عضلات به مدت ۲ تا ۳ هفته به دلیل کاهش تنظیم بیوژنز میتوکندری میزان و کیفیت میتوکندری را به طرز چشمگیری کاهش می دهد. نتیجه گیری: جمع بندی تحلیلات نشان می دهد که تخریپ تحقیقات هموستاز میتوکندری به دلیل کاهش تحرک عضلانی بی حرکتی عضلات می تواند منجر به التهاب ارگانیک و سیستمیک در اندام ها شود، که یکی از مهمترین مکانیسم ها در علت بیماری زایی کووید- ۱۹ در نظر گرفته شده است. علاوه بر این، کاهش فعالیت mTOR، افزایش تولید ROS، و افزایش سیتوکین های پیش التهاب مانند TNFα، اینترلوکین ۱ و ۶ در عضله شده که در نهایت می تواند منجر به آتروفی و کاهش عملکر عضلات در هنگان بی تحرکی شود (۸، ۷) در این ارتباط سازمان بهداشت جهانی (WHO) ۶۰ دقیقه در روز فعالیت بدنی متوسط تا شدید برای افراد ۶ تا ۱۷ ساله و ۷۵ دقیقه در هفته وزن شدید یا ۱۵۰ دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط برای بزرگسالان و افراد متن شامل ۳ و ۲ روز/ هفته، به ترتیپ، با تقویت عضلات و استخوان را توصیه می کند.

بیماری کوید- ۱۹، فعالیت بدنی و عملکرد سیستم عضلانی Keywords:

کرونا ویروس , فعالیت بدنی , بی تمرینی , عضلات اسکلتی