بررسی آلودگی انتروویروسی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ در استان چهارمحال و بختیاری و مقایسه با افراد سالم

زمینه و هدف: دیابت نوع ۱، یک بیماری خود ایمنی چندعاملی بوده که برهمکنش عوامل ژنتیکی و محیطی می تواند سبب بروز آن شود. ویروس ها، ازجمله انتروویروس ها، از مهم ترین عوامل محیطی در پاتوژنز دیابت نوع ۱ هستند. به منظور تعیین ارتباط میان انتروویروس ها و دیابت نوع ۱ در جمعیت بیماران ایرانی، به بررسی میزان عفونت انتروویروسی در سرم بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ پرداخته شد. روش بررسی: در این مطالعه ی مورد- شاهدی، برای تشخیص وجود RNA انتروویروسی، از تست Nested-PCR و برای تعیین کلاس های مختلف از آنتی بادی های ضد انتروویروسی نیز از تست الایزا استفاده شد. آزمون های آماری مورد استفاده در این مطالعه شامل آزمون دقیق فیشر و کای اسکوئر بود. یافته ها: از ۳۵ نمونه سرمی جمع آوری شده از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، در سرم ۱۲ بیمار (۲/۳۴%) عفونت انتروویروسی به روش Nested-PCR مثبت شد، درحالی که تنها در یک مورد از افراد سالم مثبت بود (۸/۲%) که اختلاف معنی داری را میان دو گروه نشان می دهد (۰۵/۰P<). آنتی بادی IgG ضد انتروویروسی در سرم ۱۳ بیمار (۱/۳۷%) و این آنتی بادی از کلاس IgA، در سرم ۱۰ بیمار (۵/۲۸%) یافت شد. این میزان در افراد سالم به ترتیب ۳ (۵/۸%) و ۲ (۷/۵%) نفر بود (برای هر دو آنتی بادی ۰۵/۰P<). آنتی بادی ضد انتروویروسی از کلاس IgM، در سرم هیچ یک از بیماران و افراد کنترل یافت نشد (۱=P). نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این مطالعه نشان می دهد میزان شیوع عفونت انتروویروسی بیماران ایرانی مبتلا به دیابت نوع ۱ به شکل معنی داری بالاتر از افراد سالم است. این مطالعه نوعی ارتباط میان انتروویروس ها و بیماری دیابت نوع ۱ را در جمعیت مورد مطالعه نشان می دهد.

Keywords:

Type ۱ diabetes mellitus , Enterovirus infection , Nested-PCR , Chaharmahal and Bakhtiari province. , دیابت ملیتوس نوع ۱ , عفونت انتروویروسی , Nested-PCR , استان چهارمحال و بختیاری.