تاثیرآموزش انفرادی و زوجی بر میزان یادگیری مهارت ایروبیک در سالمندان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش انفرادی و زوجی بر میزان یادگیری مهارت ایروبیک در سالمندان بود. مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایشی می باشد که بصورت میدانی انجام شده است. جامعهی آماری تحقیق سالمندان شهر تبریز بودند که از بین آنها به صورت نمونه گیری در دسترس ۲۴ نفر انتخاب شدند. در این میان عدم سابقه ی مشارکت در ورزش ایروبیک، عدم آشنایی با حرکات ایروبیک، سلامت عمومی و نداشتن مشکل جسمانی معیار های ورود به مطالعه بود. سپس شرکت کنندگان تحقیق بصورت تصادفی در دو گروه ۱۲ نفره تقسیم بندیشدند و طی ۱۲ جلسه مورد اموزش قرارگرفتند. در تحلیل داده ها از تحلیل واریانس مکرر دو طرفه و آزمون تعقیبی برونفرونی در سطح معناداری ۰=۰/۰۵ با استفاده از نرم افزار SPSS۱۸ انجام شده است. نتایج واریانس مکرر دو طرفه نشان داد که اثر مراحل اندازه گیری بر یادگیری معنادار P=۰/۰۰۱ و میزان یادگیری در مراحل مختلف متفاوت می باشد؛ همچنین اثر گروه بر یادگیری معنادار P=۰/۰۰۲ و میزان یادگیری گروه زوجی بیشتر از انفرادی است. بر اساس نتایج روش اموزش زوجی با توجه به یادگیری بیشتر در زنان سالمند، از موثر ترین و مقرون به صرفه ترین روش ها در کنارسایر روش ها به منظور یادگیری مهارت های حرکتی است چرا که مشارکت فعال سالمندان به عنوان قشری سرشار از تجربه را، در اجتماع ورزشی بهبود می بخشد.

تاثیرآموزش انفرادی و زوجی بر میزان یادگیری مهارت ایروبیک در سالمندان Keywords:

انفرادی , آموزش , زوجی , یادگیری