پاسخ های ریوی رت های مواجه شده با نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم به صورت تزریق داخل نایی

زمینه و هدف: نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در سطح وسیعی در جهان کاربرد دارند. مطالعه­ی حاضر، برای ارزیابی مدت ماندگاری سمیت ریوی حاصل از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۶۰ سر موش صحرایی نر در ۳ گروه (هر گروه شامل ۴ زیر گروه ۵ سری) تقسیم شدند. حیوانات در زیر گروه­های اول، دوم و سوم هر یک از گروه­ها به ترتیب ۲۵، ۵۰ و ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم از نانو ذرات و در زیر گروه چهارم (گروه کنترل) هر گروه حجم برابری از نرمال سالین را به­صورت داخل نایی دریافت کردند. در روزهای ۱۵، ۳۰ و ۴۵، به­ترتیب حیوانات گروه­های اول، دوم و سوم بی­هوش شدند. پس از گرفتن گراف های رادیولوژی حیوانات کشته و نمونه های خونی و بافتی جمع آوری شد. نتایج به­دست آمده از بررسی های هماتولوژی و بیوشیمیایی با آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی Tukey و نتایج حاصله از مطالعات پاتولوژی و رادیولوژی نیز با استفاده از آزمون آماری Fisher exact test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج، اختلاف معنی داری را در شمارش کلی گلبول های سفید، لنفوسیت ها، مونوسیت ها و گرانولوسیت ها و در فعالیت آنزیم های LDH و ALP را در روز ۱۵ آزمایش نشان داد. بررسی های هیستوپاتولوژی و رادیولوژی دلالت بر پاسخ ریه ها به­صورت ضایعات آماسی وابسته به دوز مصرفی می کرد. این ضایعات بیشتر به شکل نفوذ سلول های آماسی و ضخیم شدن بافت بینابینی بود. نتیجه گیری: تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که دوز مصرفی نقش مهمی را در سمیت ریوی بازی می کند و اثرات التهابی نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم برای زمان محدودی باقی مانده و حیوان می تواند بعد از طی یک دوره زمانی مجددا به حالت طبیعی باز گردد.

Keywords:

Titanium dioxide , Nanoparticles , Intratracheally instillation , Pulmonary toxicity , Pulmonary fibrosis. , دی اکسید تیتانیوم , نانو ذرات , تزریق داخل نایی , سمیت ریوی , فیبروز ریوی.