اثربخشی مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن بر تحمل پریشانی و رشد شخصی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن بر تحمل پریشانی و رشد شخصی مادران کودکان کم توان ذهنی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری پژوهش شامل مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شهر یاسوج در سال ۱۳۹۷ بود، که به روش نمونه گیری هدفمند ۳۰ مادر انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ مادر) و گروه کنترل (۱۵ مادر) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و رشد فردی روبیتچک (۱۹۹۸) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون  گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای، تحت تاثیر آموزش مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن به شیوه گروهی قرارگرفت، اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن در تحمل پریشانی (۰۲/۳۷=F , ۰۰۱/۰=P) و رشد فردی (۱۵/۱۴=F , ۰۰۱/۰=P) مادران موثر بود. نتیجه گیری: آموزش مثبت نگری با تاکید بر آیات قرآن یکی از روش های موثر در افزایش تحمل پریشانی و رشد فردی مادران دارای فرزندان کم توان ذهنی است.

Keywords:

Positivism , Quranic verses , Distress tolerance , Personal growth , مثبت نگری , آیات قرآن , تحمل پریشانی , رشدفردی