بررسی عوامل موثر بر افزایش فعالیت های پژوهشی اعضای هیئت علمی گروه های معارف اسلامی abstract
این پژوهش با هدف بررسی عوامل موثر بر افزایش
فعالیت های پژوهشی اعضای هیئت علمی گروه های معارف اسلامی انجام شد. روش این پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه آماری، کلیه اعضای هیات علمی گروه های معارف اسلامی منطقه ۱۶ دانشگاه آزاد اسلامی بودند. ابزار پژوهش، پرسشنامه که جهت تجزیه و تحلیل آن از نرم افزار spss نسخه ۲۰ استفاده گردید. یافته های این پژوهش نشان داد که رابطه بین" فرصت ارتباط با سازمان ها و مکانهای مرتبط با پژوهش" با فعالیت پژوهشی معنی دار نیست. همچنین رابطه بین" مهارت های ارتباط اجتماعی مانند داشتن صراحت بیان، صمیمیت، اعتماد بنفس و ارتباطات در محیط کار " با فعالیت پژوهشی نیز معنی دار نیست. رابطه بین" فعالیت های غیر پژوهشی در دانشگاه " با فعالیت پژوهشی منفی بود. رابطه بین" اهمیت دادن
اعضای هیئت علمی به تامین نیازهای غیرمالی " با فعالیت پژوهشی معنی دار نیست. نتایج رابطه بین" نظم کاری" با فعالیت پژوهشی نیز معنی دار بود و رابطه بین " آشنایی اعضای هیات علمی با مهارت های پژوهش " با فعالیت پژوهشی آنها معنی دار نبود. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که فرصت ارتباط با سازمان ها و مکانهای مرتبط با پژوهشهای مورد نظر
اعضای هیئت علمی در افزایش
فعالیت های پژوهشی آنها موثر نیست. همچنین مهارت های ارتباط اجتماعی
اعضای هیئت علمی در افزایش
فعالیت های پژوهشی آنها نیز موثر نیست. ولی وقتی فعالیت های غیر پژوهشی مانند مسئولیتهای اجرایی و متفرقه در دانشگاه کاهش می یابد
فعالیت های پژوهشی آنها افزایش می یابد. همچنین اعضای هیات علمی خواستار توجه به نیازهای مالی هستند تا غیرمالی و اهمیت دادن به نیازهای مالی بر روی افزایش
فعالیت های پژوهشی آنها موثرتر است.