بهینه سازی فرم ساختمان های میان مرتبه بر اساس دریافت تابش خورشیدی نمونه موردی: اقلیم شهر تبریز

امروزه مسئله توجه به طراحی اقلیمی با توجه به رویکردهای جامعه جهانی در کنترل مصرف انرژی و ایجاد ساختمانهای با عملکرد بالا بیش از پیش شده است. طراحی بر پایه اقلیم و استفاده از راهکارهای طراحی پسیو مدت ها است که مورد توجه طراحان و معماران قرار دارد. جهتگیری مناسب ساختمان و تودهیابی مناسب آن یکی از مهمترین مسائل در مراحل اولیه طراحی ساختمانهای با عملکرد بالا میباشد. چراکه میتواند مقادیر دریافت تابش خورشیدی و در نتیجه مقادیر مصرف انرژی و آسایش حرارتی محیط داخل را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. امروزه با گسترش نرم افزارهای مختلف مدلسازی انرژی ساختمان و طراحی پارامتریک امکان بررسی حالات مختلف در مدت زمان اندک به وجود آمده است.تحقیق حاضر تلاش کرده است تا در مراحل اولیه طراحی در اقلیم سرد تبریز اقدام به بهینه سازی فرم دو ساختمان همجوار میان مرتبه نماید. این بهینه سازی بر پایه تابع دریافت تابش خورشیدی بیشتر در محیط شهری مورد نظر انجام شده است. به این منظور پارامترهای فواصل و جهتگیری کلی هر کدام از ساختمانها و طبقات آنها مورد مطالعه قرار گرفته است. حالتهای مختلف توده ساختمان به واسطه طراحی پارامتریک در محیط گرس هاپر مدل سازی شده و به واسطه ابزار لیدی باگ برای بررسی میزان تابش خورشیدی در روز ۱۵ ژانویه مورد ارزیابی قرار گرفته است تا مدلهای بهینه برای دریافت بیشترین میزان تابش خورشیدی بدست آیند.

Keywords:

بهینه سازی , طراحی غیرفعال , طراحی پاسخگو , آنالیز تابش خورشیدی