قرابت تاریخی انسان و طبیعت با تاکید بر گیاهان دارویی

انسان همواره بخشی از طبیعت بوده و از ابتدای پیدایش نیازهای خود را به طور مسالمت آمیزی از طبیعت تامین نمودهاست. استفاده از گیاهان دارویی نیز تاریخی به قدمت انسان دارد چراکه انسان ابتدایی زمانی که از گیاهان برای تغذیهخویش سود می برده، به طور اتفاقی متوجه خاصیت های متفاوت گیاهان شده و آنها را مورداستفاده قرار داده است. تعاملمسالمت آمیز انسان-طبیعت تا انقلاب صنعتی تداوم داشت اما با ظهور نظام سرمایه داری، انسان به مدد علم، به عنواننیرویی مسلط در برابر طبیعت قرار گرفت و به استثمار آن پرداخت. در این نوشتار، از چهار بعد زیست شناختی،روانشناختی، اقتصادی-اجتماعی و زیست محیطی، رابطه انسان و طبیعت موردبررسی قرار گرفته و نتیجه گیری شده کهطبیعت علیرغم اینکه در هر چهار بعد تاثیر بسزایی بر هستی انسان داشته است، متاسفانه مورد بی توجهی قرار گرفته واز زندگی اجتماعی انسان حذف شده است. نهایتا سه راه ممکن پیش روی بشر به این صورت ترسیم گردید: اول_ تداومروند موجود که در آن انسان بهعنوان کانون خلقت در برابر طبیعت قرار می گیرد. دوم_ اینکه انسان به عنوان هدف ووسیله توسعه در نظر گرفته شود که در این صورت نیز انسان کماکان به عنوان کانون خلقت و هدف هر چیزی است،منتها بدون لطمه به پایداری طبیعت، از آن بهره می جوید. و سرانجام، راه سوم اشاره به بازگشت انسان به طبیعت داردبنحویکه انسان نه به عنوان کانون هستی، بلکه به عنوان موجودیتی هم عرض سایر موجودات در نظر گرفته شده و درتعاملی مسالمت آمیز با طبیعت قرار می گیرد.

Keywords:

گیاهان دارویی , زیست شناختی , روانشناختی , اقتصادی – اجتماعی , زیست محیطی