تاثیر روغن ماهی بر هماهنگی حرکتی و استرس اکسیداتیو در زاده های نر موش صحرایی متاثر شده از هیپوکسی بارداری

سابقه و هدف: افزایش استرس اکسیداتیو به دنبال هیپوکسی بارداری، یک مکانیسم مهم برای اختلال در پاسخ های حرکتی بعد از تولد است. با توجه به این که استفاده از مکمل هایی نظیر اسیدهای چرب امگا-۳ نقش محافظتی برای سیستم عصبی دارد، در این مطالعه، مکانیسم محافظتی روغن ماهی، طی ایجاد استرس بارداری با مدل هیپوکسی بر هماهنگی حرکتی زاده های نر موش صحرایی بررسی شد. مواد و روش ها : در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی ماده باردار (ویستار) به طور تصادفی به ۵ گروه آزمایشی تقسیم شدند: کنترل (بدون تیمار)، شاهد (دریافت کننده سالین)، هیپوکسی (۱۰ درصد اکسیژن، ۹۰ درصد نیتروژن، روز ۶ تا ۱۵ بارداری)، روغن ماهی (۱ میلی لیتر) و گروه هیپوکسی تیمارشده با روغن ماهی. برای مطالعه مکانیسم محافظتی روغن ماهی، نمونه گیری از سرم مادران و زاده ها برای سنجش شاخص های استرس اکسیداتیو انجام شد. فعالیت حرکتی و تعادل نیز در زاده های نر ۳۰ روزه با آزمون های جعبه باز و روتارود ارزیابی شدند. داده ها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی بررسی شدند. نتایج: حرکت و شاخص های استرس اکسیداتیو به ترتیب در گروه هیپوکسی نسبت به گروه شاهد، کاهش و افزایش معنی داری یافت؛ در حالی که تیمار با روغن ماهی، فعالیت حرکتی را در گروه روغن ماهی/هیپوکسی نسبت به گروه هیپوکسی افزایش و استرس اکسیداتیو را کاهش داد (۰/۰۵P <). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، تیمار روغن ماهی در طی هیپوکسی مزمن دوران بارداری با کاهش استرس اکسیداتیو ایجادشده به دنبال هیپوکسی، می تواند باعث بهبود فعالیت حرکتی و تعادل شود.

Keywords:

Oxidative stress , Fish oil , Motor coordination , Rat , Maternal hypoxia. , استرس اکسیداتیو , روغن ماهی , هماهنگی حرکتی , موش صحرایی , هیپوکسی بارداری