تحلیلی بر نابرابری های فضایی با رویکرد آمایش سرزمین (مطالعه ی موردی: استان بوشهر)

     استان بوشهر با برخورداری از توان  بالقوه و بالفعل محیطی و اقتصادی، در زمینه ­ی توسعه با توزیع ناعادلانه­ی امکانات و خدمات در کنار موقعیت مرزی با عدم تعادل فضایی و چالش­های اجتماعی روبه­رو است. توسعه­ی استان در نظام برنامه­ریزی می­تواند نقش تعیین­کننده­ای در پایداری و امنیت پایدار منطقه­ی جنوب داشته باشد. هدف گذاری پژوهش از نوع کاربردی و روش شناسی آن توصیفی و تحلیلی است. ابتدا اوزان شاخص ­ها به روش FUZZY محاسبه و سپس با استفاده از مدل VIKOR  شهرستان­ها اولویت­بندی شده است. مطابق تحلیل­ها، شهرستان بوشهر برخوردارترین شهرستان استان و در رتبه­ی بعدی شهرستان­های عسلویه، کنگان و جم قرار دارند. شهرستان دشتستان نیز پایین­ترین سطح برخورداری را دارد. صنعت به عنوان بخش پیشروی اقتصادی بیش ترین نقش را در تعیین سطح توسعه ­ی شهرستان­ها و هم­چنین ایجاد عدم تعادل­ها ایفا کرده است. بارگذاری بیش از ظرفیت صنعت در شهرستان­ها موجب بروز آلودگی­ها  و آثار مخرب زیست­محیطی شده و ساختار نظام سکونتگاهی را با چالش و تهدیدهای اساسی روبه­رو خواهد کرد هم­چنین عدم تعادل­های ایجاد شده پیامدهایی نظیر بیکاری، فقر، ناامنی و ناپایداری سکونتگاه­ها را به وجود خواهد آورد. برنامه­ریزی در قالب آمایش سرزمین در ایجاد ساختار فضایی متعادل منطقه ضروری تشخیص داده می­شود. از مهم ترین پیشنهادهای پژوهش می­توان به بهره­گیری از تمام ظرفیت­های استان در راستای تعادل بخشی اشاره کرد به طوری که شمال محدوده از ظرفیت و توان بالایی در زمینه­ی گردشگری برخوردار است که در صورت بهره­گیری از آن می­تواند نقش بسزایی در بهبود و تعادل بخشی منطقه داشته باشد.

Keywords:

عدم تعادل منطقه ای , آمایش سرزمین , شاخص ویکور , بوشهر