جلوه هایی از صلح و آشتی در اشعار فردوسی

انسان هم وجوه حیوانی مثل خشم، شهوت و انتقام دارد و هم جنبه های اخلاقیو الهی مانند نیکی ورزیدن، عفو و گذشت در ضمن هر دو میل در نهاد او به ودیعتگذاشته شده. البته کشش طبیعی و اولیه به طرف انتقام و عدم گذشت است مگراینکه با اراده و به مدد مهار اخلاق (بخصوص اخلاق مبتنی بر ادیان) به سمتفتوت، جوانمردی و صلح بکشاند که راه راحتی نیست و این طریق به تقوا، محبت،غفران الهی و کیمیای سعادت نزدیک تر می باشد و بخاطر این جهد به درجات آن بهتناسب مشمول، قرب الهی می شود. همچنین عفو و بخشش یکی از آموزه های دیناست که در جای جای زند گی بشر اهمیت فراوان دارد و این فضایل در آثار شاعران ونویسندگان بزرگ این مرز و بوم در اشعار و آثار خود به مسئله صلح و آشتی توجهبسیاری نشان داده و اصطلاحات و مفاهیم مربوط به صلح و آشتتی را به کار برده اند.مقاله ی پیش رو به مطالعه و بررسی نگاه، فردوسی در شاهنامه به مسئله ی صلح وآشتی که با وسعت و فصاحت، گویایی و پویایی مطرح شده است، می پردازد. فردوسی جنگ را محکوم نموده، جانب داری خویش را از صلح با راه و وسیله های گوناگون در اشعارش آورده است. در واقع صلح و آشتی از مهم ترین و عمده ترین مسائلشاهنامه ی فردوسی بوده در سراسر آن تصویر شده است، و درک و جهان بینیی گستردهی فراتر از نژاد، ملیت، مذهب و توجه خاصی به مقوله صلح و آشتی در اشعارش می باشد.

Keywords:

صلح , آشتی , فردوسی , شاهنامه , رستم