بررسی نقش آمایش شهری در تحقق عدالت اجتماعی

توزیع فضایی عادلانه خدمات و منابع بین مناطق مختلف شهری و دستیابی برابر شهروندان به آنها، یکی از فاکتوذهای مهم جهت دستیابی به عدالت اجتماعی می باشد، زیرا عدم برخوداری عادلانه منجر به ایجاد بحران های اجتماعی و مشکلات پیچیده فضایی و توزیع عادلانه نیز زمینه ساز توسعه متوازن مناطق شهری خواهد شد. توسعه و باعاد آن در چند دهه ی اخیر در مطالعات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی کاربرد داشته و در فرهنگ کشورها به عنوان یک عامل تفکیک کننده جوامع از یکدیگر و از همه ی جوانب مطرح می شود. در این میان اهداف کلی برنامه ریزی شهری و یا توسعه اقتصادی در شهر، برقراری عدالت اجتماعی و توزیع رفاه و ثروت در بین افراد جامعه است. از طرفی کسترش شهرنشینی و به دنبال آن مشکلات خاص زندگی شهری هرچه بیشتر توجه به رویکردها و راهبردهای مناسب برای بهینه سازی و بالا بردن زندگی شهروندان را ضروری ساخته است. مدیریت شهری به خصوص شهرهای بزرگ و کلان شهرها الزامی نموده و یا حداقل مورد توجه و تاکید قرار داده است و نقش شهرداری ها در این زمینه نسبت به دیگران واضح تر می باشد. عدالت اجتماعی یکی از ابعاد وابسته آن عدالت فضایی یکی از روزیکردهای وین در زمینه اصلاح و تکامل مفهوم توسعه است که در پرتو نفوذ این مفهوم رویکردی جدید در عرصه برنامه ریزی شهری شکل گرفته است که معتقد است برنامه ریزی شهری علاوه بر توجه به اهداف کالبدی و کارکردی بایستی به نیازهای کیفی و روانی مردم در محیط زندگی شهری مانند هویت اجتماعی امنیت و رفاه اجتماعی اشتغال پایدار آسایش روانی احساس زیبایی همبستگی و تعلق اجتماعیو غیره نیز پاسخ گوید. علیرغم توجه به موضوع عدالت فضایی در توزیع خدمات شهری در کشورهای توسعه یافته متاسفانه مطالعات معدودی در این زمینه در کشور صورت گرفته و اغلب مطالعات صورت گرفته نیز بیشتر جنبه اقتصادی داشته اند در حالی که بی عدالتی را نمی توان فقط محدود به سنجش نابرابری های اقتصادی دانست چرا که فضا یک بعد اساسی و بنیادی در جامعه انسانی است و عدالت اجتماعی در فضا جاری شده و هم عدالت و هم بی عدالتی در فضا نمایان می شود.

Keywords:

آمایش شهری , عدالت اجتماعی , اجتماعی