زیرساخت های شهرسازی مشارکتی در بافت های فرسوده شهر تهران (نمونه موردی محله سرآسیاب شهرداری منطقه ۴۱)

اگر بخواهیم در توسعه شهرهای امروزی، نیازها و خواسته های مردم را در نظر بگیریم و سهم آیندگان را ازمنافعشان کنار بگذاریم باید ساخت وساز شهرها را بر پایه نظرات و خواسته های معقول شهروندان با در نظر گرفتنچهارچوب قانون، نفع همگانی و منافع آیندگان تعریف و برنامه ریزی کنیم. در کلانشهر تهران حضور شهروندان درعرصه تصمیم گیری و نزدیکی آنها با مسئولین و مدیران شهری زمانی محقق خواهد شد که فرآیند اداره امور شهر درکلیه حوزه ها اعم از عمران و شهرسازی، اجتماعی و فرهنگی، حمل ونقل و ترافیک، فضای سبز و زیباسازی همگی مطابقبا خواسته ها و نیازهای شهروندان در نظر گرفته شود. در حال حاضر جایگاه مشارکت شهروندان تهرانی در انجامپروژه های شهرسازی، در حد بسیار ناچیز و مختصر هست و وجود شورایاریهای محلات تنها روزنه امیدبخش به اجرایاین فرآیند هست. در این پژوهش به بررسی زیرساخت های لازم جهت اجرا و پیاده سازی طرح شهرسازی مشارکتی دربافت فرسوده محله سرآسیاب منطقه ۱۱ تهران پرداخته شده است. روش پژوهش مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلیموردی و اطلاعات آن به صورت مطالعات اسنادی، کتابخانه ای و میدانی با استفاده از پرسشنامه جمع آوری گردیده است.از نتایج این پژوهش می توان به ضرورت باور، اعتقاد و ایمان مدیران شهری به مشارکت پذیری، حمایت و پشتیبانی آناندر جهت تشکیل شورایاری های متحد و منسجم، گسترش فرهنگ مشارکت پذیری و کارهای گروهی در جهت اهداف ازپیش تعیین شده اشاره داشت که درنهایت موجب رضایتمندی شهر و شهروندان از عملکرد سازمان شهرداری تهران درساخت وسازهای شهری خواهد شد.

Keywords:

شهرسازی مشارکتی , مشارکت شهروندان , شورایاری ها , محله سرآسیاب , شهرداری منطقه ۱۱