مبانی تعلیم و تربیت در صحیفه سجادیه و نهج البلاغه

انسان، برترین آفریده خداوند و والاترین نشانه قدرت اوست. تمام زمینه های رشد و کمال در وجود انساننهاده شده است تا به مقام خلیفه اللهی برسد و این هدف جز با تربیت دینی و اخلاقی ممکن نیست. هدفاز رسالت انبیا و امامان معصوم علیه السلام نیز فراهم کردن زمینه های رشد و تعالی انسان و رهانیدن او ازگمراهی ها و هدایت به سوی نور است. اگر این تحول مقدس بر اساس تربیت الهی در انسان تحقق نیابد،انسان در مرتبه حیوانی اش می ماند و در جهت سیر نزولی گام بر می دارد. همه تلاش انبیا و همت معصومانعلیهم السلام این بوده است که انسان تربیت کنند. از دیدگاه اسلام و مکتب تشیع، بهترین راه تربیت انسان،پیروی از وحی الهی و سنت معصومین علیهم السلام است. در این پژوهش نظام تربیتی اسلام در صحیفهسجادیه و نهجالبلاغه بررسی خواهد شد. مجموعه دعاها و فرازهای شیوای این صحیفه الهی و همچنینحکمت های سخنان مولی علی (ع) در نهج البلاغه نشان میدهد این کتابها، ابعاد گوناگون دارند کهبررسی بعد تربیتی آن در اولویت پژوهشی قرار گرفته است. با توجه به جامعیت و گستردگی مباحث تربیتیاین دو کتاب، بررسی نظام تربیتی منسجم در محدوده این پژوهش نمیگنجد. از این رو گروه یا گروه هایپژوهشی باید در قالب پژوهش برنامه ای، پژوهش جدی را در فرآیندی گسترده و طولانی به انجام رسانند.در این پژوهش تنها به برخی عناصر نظام تربیتی، آن هم در بعد دینی و اخلاقی اشاره می شود.

Keywords:

صحیفه سجادیه , نهج البلاغه , تعلیم و تربیت