بررسی نقش میانجی هوش سازمانی در رابطه بین توانمندسازی کارکنان و قصد ترک شغل از دیدگاه کارکنان شهرداری شیراز

هدف از انجام این پژوهش، بررسی رابطه توانمندسازی و قصد ترک شغل با نقش میانجی هوش سازمانی کارکنان شهرداری شیراز بود. این تحقیق بر حسب هدف، کاربردی و همچنین از نظر ماهیت و روش، توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ زمانی، مقطعی بود. جامعه آماری در این پژوهش، کلیه کارکنان شهرداری شیراز ( ۴۵۰۰ نفر) بوده و با توجه به جدول مورگان، حجم نمونه آماری ۳۵۱ نفر در نظر گرفته شد و روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای بود. در این پژوهش از پرسشنامه های استاندارد پرسشنامه توانمندسازی اسپریتزر ( ۱۹۹۵ )، هوش سازمانی کارل آلبرخت ( ۲۰۰۳ ) و قصد ترک شغل کیم و همکاران (۲۰۰۷) استفاده شد. روایی محتوایی هر سه پرسشنامه توسط صاحبنظران تایید گردید و پایایی آن پس از اجرای آزمایشی بین ۳۰ نفر از کارکنان به وسیله محاسبه آلفای کرونباخ برای سه پرسشنامه به ترتیب ۰/۸۴، ۰/۹۴ و ۰/۸۱ تعیین گردید. به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار های SPSS و Amoos استفاده شده است. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد توانمندسازی و هوش سازمانی با قصد ترک شغل کارکنان رابطه معناداری داشته اند. همچنین، بین متغیر توانمندسازی و هوش سازمانی رابطه معناداری وجود داشته و در نهایت؛ نتایج الگوسازی معادلات ساختاری نشان داد که هوش سازمانی در رابطه توانمندسازی و قصد ترک شغل کارکنان، نقش میانجی دارد.

Keywords:

توانمندسازی , هوش سازمانی , قصد ترک شغل کارکنان , شهرداری شیراز