مروری بر روش های مدل سازی عدم قطعیت زمین شناسی در طراحی معادن

طراحی معادن روباز، به منظور تعیین محدوده نهایی بهینه معدن انجام می گیرد. برای طراحی یک معدن روباز به اطلاعات اکتشافی، هیدرولوژی، ژئومکاهیکی و اقتصادی نیازاست تا بتوان باانجام محاسابت لازم به بهترین محدوده نهایی پیت و در نتیجه آن بالاترین ارزش اقتصادی معدن دست یافت. مقدار ارزش اقتصادی مذکور به مقدار صحیح و دقیق پارامترهای ورودی بستگی دارد. در همه مدل های ارائه شده تا قبل از سال ۱۹۶۷ میلادی برای طراحی در معادن، همه پارامترهای ورودی به صورت قطعی در نظر گرفته می شد ولی واقعیت این است که نمی توان همواره مقدار پارامترهای ورودی را به صورت قطعی، پیش بینی و تعیین نمود. در طراحی بدست آمده با استفاده از داده های تخمینی نمی توان به طور کامل هم به ارضای محدودیت های تولیدی در فضای عدم قطعیت رسید وهم به حداکثر سود عایدی برای معدن دست یافت.عدم قطعیت پارامترهای ورودیاز یک طرف و حساسیت طراحی بهینه نسبت به این مقادیر از طرف دیگر، توجه طراحان معدن را در چند دهه اخیر به خود جلب کرده، به طوری که ارائه برنامه هایی برای طراحی در معادن که حداقل حساسیت را نسبت به عوامل غیرقطعی داشته باشد در دستور کار آن ها قرار گرفته است. در این تحقیق سعی شده است تا مروری بر روش ها و مدل های لحاظ کردن عدم قطعیت های زمین شناسی در طراحی معادن انجام شود.

Keywords:

طراحی در معادن , محدود نهایی , عدم قطعیت , زمین شناسی