الطاف الهی نسبت به بندگان در آینهء نهج البلاغه

تقویت روحیهء شکرگزاری از پروردگار جهانیان است، و البته فراموشی این عنایات نیز از عوامل قدم نهادن در مسیر عدم طاعت خداوند متعال است. نعمات خداوند بسیار زیاد و غیر قابل شمارش اند، اما این پژوهش با محوریت پاسخ دهی به این پرسش که الطاف خداوند نسبت به بندگانش از زبان امیر بیان امام علی (علیه السلام) در کتاب نهج البلاغه چه مواردی هستند، به روش اسنادی و مراجعه به منابع کتابخانه ای خصوصا نهج البلاغه و شیادآوری الطاف و عنایات خداوند متعال از عوامل مهم و اساسی در افزایش حس امیدواری به آینده و همچنین روح و کتب مربوط به آن، شکل گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد، الطاف و عنایات پروردگار نسبت به انسان ها بی شمار و فراگیر است و همگان می توانند از آنان بهره مند شوند و البته که رحمت و مهربانی خداوند را می توان فراتر از غضب و انتقامش دانست. بنابراین به استناد یافته های پژوهش، عنایات و الطاف خداوند که در نهج البلاغه به آن ها اشاره شده است عبارتند از: فرصت توبه و بخشش گناه گنه کاران، امید بخشی به انسان، تبدیل و اضعاف حسنات، استجابت دعا، تاخیر در عذاب و ثبت معاصی و همچنین امتحان و ابتلای انسان به گرفتاری و در پی آن افزایش درجات معنوی او، که همگی علاوه بر انکه مشوق انسان برای ادامهء مسیر بندگی و طاعت خداوند است، باعث سوق دادن انسان به سمت قدرشناسی الطاف الهی می شود.

Keywords:

لطف , بندگان , نهج البلاغه , الطاف الهی