سنجش آسیب پذیری فضاهای شهری در برابر مخاطرات طبیعی با رویکرد تاب آوری کالبدی مطالعه ی موردی: محله زرگنده تهران

سوانح طبیعی که جزئی از فرآیند زندگی بشر به شمار می رود، به عنوان چالشی اساسی برای نیل به توسعه پایدار جوامع انسانی مطرح هستند. ازاین رو دیدگاه غالب از تمرکز برروی صرفا کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در برابر سوانح تغییر پیدا کرده است. تاب آوری به عنوان «میزانتخریب و زیانی که یک سیستم قادر است جذب کند، بدون آنکه از حالت تعادل خارج شود » و «میزان توانایی یک سیستم برای خود سازماندهیدر شرایط مختلف » تعریف می شود. این پژوهش با هدف شناسایی وضعیت آسیب پذیری فضاهای شهری محله زرگنده تهران و اتخاذ راهکارهاییبرای تاب آور کردن فضاهای آسیب پذیر انجام شده است. این پژوهش کاربردی است و با استفاده از روش تحقیق کمی و رویکرد توصیفی-تحلیلی بهاستخراج شاخص های تاب آوری کالبدی و سنجش آنها در محدوده مطالعه می پردازد. برای نهایی کردن شاخص ها از پرسشنامه متخصصان علومشهری و در راستای اولوی تبندی آنها از روش تحلیل سلسله مراتبی ) AHP ( استفاده شده است. نتایج ارزیابی نشان می دهد بافت و فضاهای شهریبخش های مرکزی و شرقی محدوده به علت وجود فرسودگی، معابر کم عرض، مشکلات دسترسی و تراکم بالای جمعیتی آسیب پذیرتر از سایر پهنه هاهستند. در نهایت می توان با اتخاذ راهکارهایی برای کاهش ضعف سیستم های کالبدی در فضاهای شهری و نیز اموزش و فرهنگ سازی جامعه محلیدر مواجهه با سوانح طبیعی، در راستای ارتقای تاب آوری محدوده گام برداشت.

Keywords:

آسیب پذیری , تاب آوری , تا بآوری کالبدی , فضاهای شهری , محله زرگنده